Felieton

Od patrzenia na karuzelę stanowisk w państwie dostałem już zawrotu głowy. I trudno się dziwić. Przecież każdemu wszystko może się pomieszać, skoro w jednym tylko dzienniku telewizyjnym dowiaduję się o dwóch aferach rządowych, kolejnym bublu legislacyjnym i serii negocjacji parlamentarnych na temat szans poparcia prezydenckiego kandydata na premiera, zakończonych fiaskiem. Mieszają się daty, sprawy, ustalenia, a co gorsza treść rozmów i nazwiska kandydatów. Niewiele brakuje bym zapomniał imion głównych aktorów wydarzeń, a nawet zaczął mylić ich z wyglądu.

Przywódcy opozycji winni są dużą wódkę Markowi Borowskiemu i grupie jego rebeliantów. Takich, bowiem skutków buntu na lewicy nie spodziewał się nikt, a już chyba najmniej sam prowodyr, do niedawna jeden z czołowych doktrynerów SLD. Efekty jego inicjatywy okazały się opłakane nie tylko dla partii, którą opuścił, ale również dla grupy rzekomych “odnowicieli”. Według najnowszych badań oba ugrupowania znalazłyby się poza parlamentem, gdyby wybory miały się odbyć dzisiaj.

Nie chciałbym Państwa przed świętami Wielkiej Nocy nużyć przemyśleniami na temat ostatnich ekscesów person typu: Błochowiak, Kopczyński, Urban, Karczmarek, Cimoszewicz czy – niezawodnego w takich sytuacjach – premiera Millera. Jednak zdaję sobie sprawę, że pomimo oczywistej niechęci do poruszania tematów politycznych (zarówno ze strony Czytelników jak i mojej) nie sposób dzisiaj uciec od polityki, bo choć ona ostatnio składa się w najlepszym razie z wygłupów, to trudno przy takiej dynamice wydarzeń o niej nie mówić.

Jakoś nie mogę przekonać się do tzw. “kompromisu w sprawie Traktatu Nicejskiego” zaproponowanego, na razie nieoficjalnie, Polsce i Hiszpanii, podczas ostatniego szczytu Unii Europejskiej w Brukseli. Miałby on polegać mniej więcej na tym, że oba państwa, po dobrowolnym zrezygnowaniu z korzystnych dla nich zapisów traktatowych z Nicei dotyczących, jak wiadomo, sposobu naliczania głosów w projekcie konstytucji europejskiej, otrzymałyby możliwość tworzenia “mniejszości blokującej”.

(Łk,22,14-56)
Niedziela Palmowa rozpoczyna Wielki Tydzień, którego kulminacją jest Triduum Sacrum – trzy najważniejsze dni w Liturgii Kościoła. Triduum Paschalne w tradycji Kościoła “przeprowadza” nas przez wydarzenia męki i śmierci Chrystusa i prowadzi do Jego zmartwychwstania.

Prezydent Kwaśniewski ma za sobą bardzo ciężki tydzień. Nie dość, że lewica mu się rozbisurmaniła i otwarcie już dąży do rozczłonkowania jednolitej dotąd partii, to jeszcze sam ma problemy z pozbieraniem własnych myśli. Jego sławna wypowiedź o “zwodzeniu” nas w sprawie broni masowego rażenia, której dotąd nie znaleziono w Iraku, wywołała istną burzę międzynarodową, która jakimś cudem nie skończyła się skandalem dyplomatycznym.

Przyznam, że zmianę warty na stanowisku szefa SLD obserwowałem ze średnim zainteresowaniem. Nie, żeby było mi zupełnie obojętne to, kto pokieruje w najbliższym czasie partią aktualnie sprawującą, albo jak mówią złośliwi: “trzymający” władzę w Polsce, bo los mojej Ojczyzny i Rodaków nie jest mi przecież obojętny. Jednak bez żalu wyłączyłem telewizor, gdy podano, że na “placu boju” o fotel przewodniczącego pozostał Krzysztof Janik, utożsamiany z całym okresem przywództwa w SLD swojego skompromitowanego poprzednika Leszka Millera oraz Marek Dyduch, który zapowiedział, że w ramach nowego otwarcia zajmie się…”odczarowaniem” czasów PRL.

Rozmowa z częstochowskim złodziejem kieszonkowym.

Parę dni temu Rosjanie zakręcili na kilka godzin gazowy kurek. Tym samym pokazali połowie Europy, w tym Polsce, właściwe znaczenie słowa “niepodległość”. Chodzi w tym wypadku o niepodległość w ujęciu gospodarczym, czyli raczej suwerenność państwa polskiego, którą definiuje się najczęściej jako niezależność władzy państwowej od wszelkiej władzy w stosunkach z innymi państwami i organizacjami międzynarodowymi. We współczesnych realiach suwerenność zewnętrzna państwa coraz częściej sprowadza się do uniezależnienia od jednego dostawcy nośników energii, co określa się coraz śmielej terminem “bezpieczeństwa energetycznego państwa”.

Generalnie mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że nie jestem nałogowym oglądaczem telewizji. Oczywiście zdarza mi się w domu zerkać w stronę ekranu, ale mój wzrok błądzi raczej w poszukiwaniu tam jakichś informacji niż doznań estetycznych, których, za prezesury odchodzącego już całe szczęście Kwiatkowskiego, było w telewizji publicznej tyle co kot napłakał.

W ostatnich dniach tygodnik “Newsweek” ogłosił, że znalazł kolejnego faworyta do objęcia sukcesji po Aleksandrze Kwaśniewskim. Jest nim Tomasz Lis, popularny dziennikarz z TVN. Choć, według przeprowadzonych na zlecenie tygodnika badań, nie jest aż tak popularny jak nasza Pierwsza Dama, która również nie wyklucza swojego startu, a którą lansuje “Polityka”, to Tomasz Lis plasuje się w rankingu tuż za nią i ma szansę walczyć o zwycięstwo w drugiej turze. Najsmutniejszą wiadomość podano dla tzw. “zawodowych” polityków, których żurnalista Lis, w walce o fotel bije na łeb, na szyję.

“Góra urodziła mysz” – tym przysłowiem można skwitować finał wielotygodniowych spekulacji i dumań na temat tzw. nowego otwarcia rządu Leszka Millera. Bo czymże innym można nazwać przetasowania personalne w ramach tego samego układu gabinetowo-partyjnego jak nie polityczną mistyfikacją? Miały być rewolucyjne zmiany, usuwanie ze stołków słabych ministrów, entuzjastyczna obrona planu oszczędności w wydatkach publicznych, a jest raptem jedna zmiana na stanowisku szefa resortu, scementowany układ koalicyjny z Unią Pracy i ociąganie się w sprawie obrony i tak już mocno odchudzonego planu Hausnera.

Dyskusja na temat kondycji częstochowskiej huty, a ściśle rzecz biorąc: dwóch hut stali działających obecnie w naszym mieście, stała się okazją do wygłoszenia peanów i oddania hołdów tym, którzy mieli sposobność w tej sprawie kiedykolwiek publicznie się wypowiedzieć. Nieważne, czy pochwały i dobre recenzje zebrano zasłużenie, czy też nie. Ważne, że spektakl ten odbył się nie byle gdzie, bo podczas nadzwyczajnej sesji Rady Miasta i nie pod byle jakimi auspicjami, bo patronowali temu przedsięwzięciu wicepremier, prezydent miasta i poseł.

Z Borowno do Częstochowy jest na kangurzy skok. Gdyby nie dwie smukłe, wysokie neorenesansowe wieże kościoła św. Wawrzyńca, można by Borowno minąć. Ale my jechaliśmy do rodziny Nocuniów, państwa Elżbiety i Kazimierza. Rodziców dziewięciorga dzieci. Nie mogliśmy więc Borowna ot tak po prostu nie zauważyć.
W dzisiejszych czasach, kiedy to prominencja urzędująca w Polsce promuje antyrodzinę, najlepiej z żółwiem i tarantulą w akwarium, bez dzieci. jedenastoosobową rodzinę postrzega się jako niezwykłość lub dziwactwo. Dla mnie jednak jest to niezwykłość najwyższej próby honoru i szlachetności. Ten rodzicielski heroizm, ta macierzyńska odwaga to również – jak sami Nocuniowie mówią – pełna pokory zgoda na wypełnienie Woli Bożej.

Edward Staniowski nie umie się doliczyć, ile razy w ciągu tych czternastu lat był w Rezekne. Na pewno ponad sto. Ostatnio przebywał tam razem z częstochowskim chórem “Pochodnia”, któremu – jako prezes Zarządu Częstochowskiego Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, a zarazem honorowy prezes chóru – w czasie tej patriotycznej wyprawy przewodził. Śpiewacy byli gośćmi polskiego ambasadora na Łotwie i uświetnili swoim występem obchody Święta Niepodległości.
Wszystko zaczęło się w 1989 r. Dogorywający komunizm jeszcze wierzgał czerwonymi kopytkami. Edward Staniowski wracał z ówczesnego Leningradu z chórem Kameralnym Filharmonii Częstochowskiej. Na Łotwie zabrakło benzyny. Sytuacja była rozpaczliwa, bo nie mieli talonów na paliwo. Pan Edward przypomniał sobie, że ma znajomego Łotysza. Zadzwonił do niego. Przyjechał i pomógł. A później ugościł i poprosił, aby chór zaśpiewał w Rezekne. Od tego występu zaczęła się polsko-łotewska epopeja Edwarda Staniowskiego.
Pan Edward jeździł do Rezekne prywatnie, w sprawach współpracy, organizacyjnie, z chórami i orkiestrami: Colegium Cantorum Politechniki Częstochowskiej z orkiestrą dętą z Częstochowy, z chórami z Lublina, Bydgoszczy, Krakowa i Warszawy i oczywiście ze swoją ukochaną “Pochodnią”. W 40-tysięcznym Rezekne żyje ponad 6 tysięcy Polaków, należących do Polskiego Związku. Na taką ilość mieszkańców, to bardzo dużo. I z Polski, za sprawą Staniowskiego, płynęła do nich pieśń polska: patriotyczna i religijna.

Trzeba mieć szczęście, aby pana Zygmunta Łęskiego, harcmistrza Rzeczypospolitej, harcerza legendarnych Szarych Szeregów, żołnierza Armii Krajowej, emerytowanego dziś legendarnego już nauczyciela zastać w domu. Jest w swym dziele nauczania młodych prawdziwej historii Ojczyzny niespożyty mimo swoich 80. lat. Wędruje po gimnazjach, liceach, szkołach ze swoimi pogadankami, odczytami, gawędami, prelekcjami o Polsce, o historii narodu, o patriotyzmie, miłości Ojczyzny całych pokoleń naszych dziadów i ojców. Niesie ze sobą ogromne plansze, mapy archiwalne. Zdjęcia wielkich Polaków. Mężów Opatrznościowych Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.
Idzie tym swoim orlim szlakiem patriotycznej edukacji młodzieży w prawdzie. Pod prąd obowiązujących dziś bezideowych, wypranych z patriotyzmu programów nauczania. Jestem pewny, że młodzi Polacy, częstochowianie, którzy zetknęli się z Zygmuntem Łęskim, do końca życia zapamiętają, co to honor, godność narodowa, miłość do Ojczyzny. Co to Bóg, Honor i Ojczyzna. Jeżeli nie ma pana Zygmunta ani w szkole, ani w domu, to na pewno jest z młodzieżą na górskim szlaku albo penetruje z nią kolejną grotę lub jaskinię, albo wspina się na skałkach. Zresztą – jak sam mówi całe życie się wspinał i wspina nadal. Jest grotołazem i członkiem klubu wysokogórskiego. I tam w pieczarach, jaskiniach i grotach, na górskich szlakach daje młodzieży piękne świadectwo historii Polski i Narodu.

W środę 17 grudnia, na cmentarzu Kule odbył się pogrzeb, zmarłego w wyniku ciężkiego i bestialskiego pobicia, Bońka Dymarczyka, znanego częstochowskiego aktora i twórcy filmów satyrycznych.

Śmierć polskiego oficera w Iraku odebrana została w kraju jako najsmutniejsze wydarzenie ostatnich dni. Przygnębienie ogarnęło wszystkich i spowodowało, że zdaliśmy sobie sprawę z tego, iż podobne zagrożenie czyha praktycznie na każdego polskiego żołnierza, stacjonującego w wojskowej bazie Camp Babilon.

Niedawno odebrałem groźbę, rzuconą przez pewnego rozżalonego człowieka, który zapowiedział strzelanie “jak do psów”. Ściślej mówiąc adresatami groźby byli radni miasta Częstochowy, wśród których znajduje się również piszący te słowa, a nadawcami… kierowcy częstochowskiego MPK, którzy w tak “niekonwencjonalny” sposób wyrazili swoje niezadowolenie z powodu odrzucenia projektu pewnej uchwały przez Radę Miasta. Owa uchwała miała usankcjonować przepis, dotyczący obowiązku wsiadania przednimi, a wysiadania tylnymi drzwiami do miejskich autobusów. Choć przepis, niewątpliwie porządkujący zasady podróżowania miejską komunikacją, obiektywnie utrudnia życie pasażerom a pracę kierowcom, to niewątpliwie uszczelnia wyciek pieniędzy z budżetu przedsiębiorstwa, który powodowali pasażerowie jeżdżący “na gapę”. Ten, najprawdopodobniej, argument najmocniej przemówił do związkowców z MPK, obawiających się o losy swojej firmy.

3 listopada związkowcy z NSZZ Solidarność protestowali przeciw swojemu pracodawcy, czyli firmie Zejfert. Protest odbył się przed dyrekcją Zespołu Szpitali Miejskich, która była poprzednim pracodawcom.
Związkowcy chcą, żeby dyrekcja ZSM ponownie ich zatrudniła.

Jeśli lokator nie reguluje czynszu, spółdzielnia może dochodzić swoich należności na drodze sądowej (powództwo o zapłatę). Nie regulowanie czynszu mimo nakazu sądowego spowoduje ściganie zaległości przez komornika. Gdy zaległości nadal są uporczywie nieregulowane, niezależnie od przyczyn (np. wyjazdu lokatora za granicę), spółdzielnia może skreślić dłużnika z listy członków. Wówczas jego prawo do lokalu wygasa, co może zakończyć się, eksmisją wraz ze współlokatorami.

Od pewnego czasu coraz bardziej uwagę opinii publicznej przykuwa osoba wicepremiera Marka Pola. Jak pewnie wszystkim wiadomo pan Pol oprócz funkcji zastępcy Leszka Millera odgrywa w rządzie jeszcze jedną ważną rolę, a mianowicie jest ministrem infrastruktury, czyli tego co niegdyś nazywano bardziej zrozumiale i konkretnie: łączności, transportu i gospodarki morskiej. Natomiast politycznym zajęciem wicepremiera jest szefowanie partii – Unii Pracy, która wraz z o wiele liczebniejszym SLD tworzy w Sejmie koalicję. I choć, jak mówią znawcy tematu, Unia Pracy to klasyczna “kanapa”, to funkcja jaką w niej pełni Marek Pol okazała się dla tego środowiska jak i jego samego kluczową w realizacji rządowych karier.

…wyboru Polaka na Stolicę Piotrową trudno byłoby mi pisać o czymkolwiek innym, niż o tym Jubileuszu. Podobnie jak miliony moich Rodaków przeżywam chwile uniesienia i wzruszeń za sprawą Człowieka, któremu przeznaczone jest od ćwierćwiecza sprawować dla całego katolickiego świata posługę apostolską. Podobnie jak milionom Polaków towarzyszy mi poczucie dumy, choćby z powodu identyfikacji narodowościowej ze Świętym Mężem, który jest przecież Następcą Chrystusa i apostołów na ziemi.
Pisząc te parę skromnych zdań, nie sposób, rzecz jasna, ocenić pontyfikatu Jana Pawła II czy też dokonać jakiejś nawet nieudolnej próby podsumowania tego niezwykłego czasu. Zresztą, to zadanie ponad moje siły, a nawet ponad możliwości jednego człowieka. Od dwudziestu pięciu lat jego nauczanie stanowi przedmiot studiów całej armii najwybitniejszych, współczesnych nam myślicieli i publicystów z dziedziny filozofii i teologii. Trudno również przypuszczać, by znalazł się ktoś taki, komu uda się zamknąć w ramy jednego dzieła wszystkie aspekty nauczania Papieża – Polaka.

Pomimo wcześniej deklarowanego z obu stron rozejmu, mamy konflikt pomiędzy prezydentem a premierem, czy – używając języka wałęsowskiego – wojnę na górze. Dotyczy ona kształtu ordynacji wyborczej do Parlamentu Europejskiego, co potwierdzają zgodnym chórem zarówno politycy SLD, jak i dziennikarze. Również sam prezydent w ostatnich wywiadach zaprezentował odmienne od premiera i większości SLD zdanie, które dotyczyło prawa zgłaszania kandydatów. Leszek Miller i SLD chcą, by mogły to robić wyłącznie partie polityczne, prezydent Kwaśniewski uważa natomiast, że prawo to powinny posiadać również tzw. “grupy wyborców”, czyli komitety tworzone przez obywateli, niekoniecznie zrzeszonych w partiach.

“Głupia śmierć” – tak często określa się takie przypadki jak ten z Oławy, który przed paroma dniami wstrząsnął całą Polską. Należałoby raczej powiedzieć: głupota doprowadziła do śmierci osiemnastoletniej Marty, bo sama jej śmierć była zapewne najtragiczniejszym wydarzeniem w życiu jej bliskich.

Wrześniowe dni w wielu miejscach kraju to wspólne przygotowanie i prowadzenie akcji “Sprzątanie świata”. Akcja rozpoczęta w 1993 roku z inicjatywy żeglarza Jana Kiermana obejmuje już 130 państw. W “Clean Up the World” uczestniczy ponad 40 milionów wolontariuszy, którzy chcą powstrzymać proces degradacji środowiska. Jednak degradacja zazwyczaj zaczyna się w naszym sercu. Wszyscy chcielibyśmy żyć w raju, pięknym ogrodzie, gdzie wszystko byłoby idealne, ale w naszym życiu pojawiają się słabość, zło, bałagan, brak równowagi i harmonii. Skłonność do złego życia ma początek w grzechu, który jest buntem przeciwko Bożej Miłości, która pierwotnie wyrażała się w biblijnym raju – świecie idealnym. Grzech to źle wykorzystana wolność – tu nie chodzi tylko o złamanie zakazu – grzech to próba życia na “własną rękę”.