0642 / nr 10 / 2004-03-11

Jeszcze nie zaczęły się zdjęcia do filmu, a już trwały dyskusje, że antysemicki, że za bardzo realistyczny, ostry, że promuje przemoc, że zbyt religijny, że… Gdy kilka lat temu usłyszałem, że Gibson chce zrealizować film o ostatnich godzinach życia Jezusa – to szczerze się ucieszyłem spodziewając się dobrej produkcji. Nie pomyliłem się. Dotychczas nie byłem zbyt wielkim zwolennikiem ekranizacji biblijnych. Te filmy często były zbyt proste, plastykowe, ckliwe, ugładzone… Nikt się chyba już nie spodziewał, że kamera może jeszcze coś z Biblii wydobyć. Nie ulegnę pokusie budowania analitycznej apologetyki wobec przeciwników “Pasji”. Skupię się tylko na wypunktowaniu trzech zarzutów i poszukiwaniu tropów kontrargumentacji.
Zarzuty…
Pierwszy zarzut dotyczy rzekomego antysemityzmu. “Pasja” jest krytykowana przez środowiska żydowskie utrzymujące, że film “oskarża” Żydów obarczając ich odpowiedzialnością za śmierć Chrystusa. Stonowane stanowisko wyraża Piotr Kadlcik, przewodniczący Związku Gmin Żydowskich w Polsce mówiąc, że “Pasja” nie jest filmem antysemickim, ale nie można wobec niego przejść obojętnie. Kadlick obawia się o konsekwencje, które może wywołać ten film twierdząc, że “Pasja” miłości może się zmienić w “Pasję” nienawiści. Wyraża przy tym dezaprobatę wobec naturalizmu filmu, przerażających scen biczowania Jezusa, określając je jako “potwornie brutalne i przerażające” – to właśnie druga grupa zarzutów wobec obrazu Gibsona. Kolejne argumenty przeciwników “Pasji” wykraczają poza sam film ale wydają się bardzo niebezpieczne, a dotyczą osobistego życia Mela Gibsona. Bezstronność i obiektywizm w ukazaniu pasji Jezusa mają być pogrzebane, dzięki katolickiej tożsamości artysty.

Koncerty odbywają się nawet kilka razy w tygodniu

Wydawać by się mogło, że zimowe znużenie i pęd za pracą utrudniają poznawanie sztuki. Artyści jednak robią co mogą, aby w tych trudnych dla nas czasach, mimo konsumpcyjnego wyścigu, umilić nam czas spotkaniami ze sztuką. Warto zaakcentować trzy kategorie takich miejsc.

Jacek Łydżba (ur. 1966) ukończył Wydział Grafiki na ASP w Warszawie, ale znany jest przede wszystkim jako artysta malarz. Należy do ZPAP. Indywidualne wystawy jego prac miały miejsce głównie w Warszawie, twórca brał również udział w wystawach zbiorowych, m. in. w Belgii i Japonii. Jest wykładowcą w Instytucie Plastyki WSP w Częstochowie.

Koszęcin – niewielka miejscowość na skraju Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej. Jednym z najokazalszych zabytków jest tutaj klasycystyczny pałac, pierwotnie posiadłość książąt opolskich, otoczony wspaniałym parkiem z imponującymi cisami i dębami. To miejsce szczególne, nie tylko z racji historycznej architektury.
Już pół wieku pałac jest siedzibą Państwowego Zespołu Pieśni i Tańca “Śląsk”, założonego przez prof. Stanisława Hadynę. Profesor, pozostając od dzieciństwa pod urokiem świata legendy i fantazji zamkniętego w pieśniach i tańcach Ziemi Śląskiej (jego ojciec był nauczycielem muzyki i znanym zbieraczem pieśni ludowych), postanowił stworzyć zespół, który oddałby całe bogactwo i oryginalność śląskiego folkloru.