Wernisaż 21/04/2022, godz.18.00 – Sala Gobelinowa
Grzegorz Pabel urodził się w 1940 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim. Ukończył malarstwo w Pracowni Jana Cybisa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie pracował od 1967 roku. Prowadził pracownię malarstwa na wydziale Architektury Wnętrz, następnie na Wydziale Grafiki. W latach 1991-1993 pełnił funkcję prorektora ASP w Warszawie. Od 1992 jest profesorem. W latach 1996-2007 roku prowadził Galerię Studio w Warszawie. Obecnie jest związany z Wyższą Szkołą Informatyki Stosowanej i Zarządzania w Warszawie (WIT). Swoje prace prezentował na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych.
Grzegorz Pabel zajmuje się malarstwem. Zajmuje się – w pełnym tego słowa znaczeniu, bowiem ta dziedzina jest dla artysty przedmiotem badań, eksperymentów, poszukiwań i rozważań. Jest twórcą przede wszystkim obrazów olejnych i akrylowych na płótnie. Z czasem artysta zainteresował się specyficznymi właściwościami papieru tworząc prace m.in. na bibule japońskiej, tekturze i in. W zakres prac na papierze wchodzą także kolaże – paski zamalowanego papieru, pospinane szpilkami – tworzą delikatne i ulotne kompozycje. Na wystawie w Częstochowie znajdą się również przykłady malarstwa wodnego na podłożu jedwabnym. Grzegorz Pabel należy do nielicznego grona artystów tworzących tą techniką.
Obrazy artysty funkcjonują przede wszystkim jako ekspresja malarska – zdecydowany gest malarski, zamaszysty ślad na płótnie, energia. Ale to kolor jest dla Pabla, ucznia Jana Cybisa, kolorysty, elementem porządkującym i organizującym obszar obrazu. Jak podkreśla autor: kolor przekroczył granice wypełniania formy, stał się niezależny niezależnością pigmentu i uczucia. Kolor żyje własnym życiem, pulsuje. W abstrakcyjnych obrazach zobaczyć można ruch – refleksy świetlne, migotanie cieni, jak w przyrodzie.
Pytany o stałe cechy kompozycyjne swoich obrazów: wydłużony się kształt, pasmowy układ, artysta objaśnia, że służą one rozważaniom egzystencjalnym – nad nieskończonością przemijania, zmiennością rzeczy i zdarzeń, nad rozpadem.
Z przemyśleń artysty: Obraz nie przedstawia tego, „co jest”, wyraża tajemnicę jednoczącą realne z nierealnym. Malarstwo (…) wyzwoliło kolor, światło, przestrzeń. Światło, które nie jest światłem dnia, ani słońca, jest światłem obrazu, czyli światłem umysłu.