Urodził się 3 grudnia 1868 w Carskim Siole pod Petersburgiem jako syn Władysława i Antoniny z Michałowskich. Ukończył Korpus Kadetów w Petersburgu w 1885 oraz szkołę wojskową w Wilnie. Od 1889 służył w 225 rezerwowym pułku piechoty, który został przemianowany w 197 pułk piechoty w 1909.
Awansował w oddziale od stopnia podporucznika do kapitana. Służył na stanowiskach młodszego oficera kompanii oraz dowódcy kompanii. W 1913 ukończył Oficerską Szkołę Strzelecką w Oranienbaumie, po czym 6 maja 1914 otrzymał awans do stopnia podpułkownika. Po wybuchu wojny w sierpniu 1914 objął dowództwo baonu w nowo sformowanym 241 pułku piechoty. Jeszcze w tym samym miesiącu, biorąc udział w walkach przeciw wojskom austriackim,
został ciężko ranny w nocnej potyczce pod Witkowem k. Hrubieszowa i odszedł z linii. Po rozkładzie wojska rosyjskiego wstąpił w grudniu 1917 do II Korpusu Polskiego w Rosji, w którym został zastępcą dowódcy 15 pułku strzelców. Do Wojska Polskiego został przyjęty dekretem z 27 stycznia 1919, a już 5 lutego tegoż roku objął tymczasową, a potem stałą komendę nad 25 pułkiem piechoty. Dowodził później oddziałem na froncie cieszyńskim oraz ukraińskim. W rozkazie dowództwa 2 Armii z 10 kwietnia 1920 otrzymał od gen. Antoniego Listowskiego pochwałę za to, że: „Dowodząc w wypadzie operacyjnym z 2-go na 3-go marca br. kolumną południową kierował nią w potyczkach ppłk Michał Zienkiewicz. Dowódca 25 pp osobiście, mimo silnego ognia karabinów maszynowych i, świecąc w ten sposób przykładem swoim żołnierzom, przyczynił się w znacznej mierze do zdobycia wsi Wyszczykusy, Michajłówki i Bratałowo, w których wzięto 30 jeńców, zdobyto 3 km, 6 koni i wozy z prowiantami. Dziękując podpułkownikowi Michałowi Zienkiewiczowi w Imieniu Służby za osiągnięcie w wspomnianej akcji takiego wyniku, życzę Mu i Żołnierzom 25 pp nadal powodzenia dla dobra naszej Sprawy”.
W kwietniu 1920, objąwszy w zastępstwie dowództwo XIII Brygady Piechoty, sprawował je do lipca tegoż roku, kiedy to został inspektorem Armii Ochotniczej przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Łodzi; wyekwipował i wysłał na front przeszło 14 000 ochotników. Po zakończeniu działań wojennych został kierownikiem kursu aplikacyjnego dla oficerów w Rembertowie. 22 grudnia 1920 był przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej w Warszawie. Awansowany do stopnia pułkownika piechoty z dniem 1 kwietnia 1920, po zakończeniu
wojny został zweryfikowany w tymże stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Służył w Dowództwie Okręgu Generalnego w Białymstoku, a następnie był komendantem Szkoły Straży Granicznej w Zambrowie i komendantem PKU Białystok. Przeniesiony na stanowisko komendanta PKU Warszawa–Miasto I z dniem 3 lipca 1924 piastował stanowisko do 25 września 1925, po czym był oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu nr I Warszawa. Z dniem 28 lutego 1926 został z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego przeniesiony w stan spoczynku z jednoczesnym awansem do stopnia tytularnego generała brygady. Jako emeryt nadal mieszkał w Warszawie. Pracował społecznie w harcerstwie, Legii Inwalidów Wojska Polskiego oraz Stowarzyszeniu Emerytów Wojskowych, tutaj jako prezes komisji rewizyjnej.
W czasie okupacji utrzymywał się z handlu nieruchomościami. Po Powstaniu Warszawskim wysiedlony przez Niemców do Pruszkowa, przedostał się do Kielc. Później pracował w charakterze administratora domów komunalnych, otrzymując niewielką rentę inwalidy wojennego. Od marca 1954 należał do oddziału kieleckiego Związku Inwalidów Wojennych. Zmarł 6 kwietnia 1959 w Kielcach i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Starym.
Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari, Medalu Pamiątkowego za Wojnę 1918–1921 i Medalu Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. W zawartym małżeństwie miał córkę Helenę (23 stycznia 1899) i syna Wacława (8 kwietnia 1911).
Zdjęcie zachowało się z lat późnych życia.
Lech Mastalski
Proszę zdjęcie obciąć na dole.