Informacje i wiadomości z Częstochowy oraz regionu częstochowskiego

W środę 17 grudnia, na cmentarzu Kule odbył się pogrzeb, zmarłego w wyniku ciężkiego i bestialskiego pobicia, Bońka Dymarczyka, znanego częstochowskiego aktora i twórcy filmów satyrycznych.

Trzeba mieć szczęście, aby pana Zygmunta Łęskiego, harcmistrza Rzeczypospolitej, harcerza legendarnych Szarych Szeregów, żołnierza Armii Krajowej, emerytowanego dziś legendarnego już nauczyciela zastać w domu. Jest w swym dziele nauczania młodych prawdziwej historii Ojczyzny niespożyty mimo swoich 80. lat. Wędruje po gimnazjach, liceach, szkołach ze swoimi pogadankami, odczytami, gawędami, prelekcjami o Polsce, o historii narodu, o patriotyzmie, miłości Ojczyzny całych pokoleń naszych dziadów i ojców. Niesie ze sobą ogromne plansze, mapy archiwalne. Zdjęcia wielkich Polaków. Mężów Opatrznościowych Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.
Idzie tym swoim orlim szlakiem patriotycznej edukacji młodzieży w prawdzie. Pod prąd obowiązujących dziś bezideowych, wypranych z patriotyzmu programów nauczania. Jestem pewny, że młodzi Polacy, częstochowianie, którzy zetknęli się z Zygmuntem Łęskim, do końca życia zapamiętają, co to honor, godność narodowa, miłość do Ojczyzny. Co to Bóg, Honor i Ojczyzna. Jeżeli nie ma pana Zygmunta ani w szkole, ani w domu, to na pewno jest z młodzieżą na górskim szlaku albo penetruje z nią kolejną grotę lub jaskinię, albo wspina się na skałkach. Zresztą – jak sam mówi całe życie się wspinał i wspina nadal. Jest grotołazem i członkiem klubu wysokogórskiego. I tam w pieczarach, jaskiniach i grotach, na górskich szlakach daje młodzieży piękne świadectwo historii Polski i Narodu.

Edward Staniowski nie umie się doliczyć, ile razy w ciągu tych czternastu lat był w Rezekne. Na pewno ponad sto. Ostatnio przebywał tam razem z częstochowskim chórem “Pochodnia”, któremu – jako prezes Zarządu Częstochowskiego Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, a zarazem honorowy prezes chóru – w czasie tej patriotycznej wyprawy przewodził. Śpiewacy byli gośćmi polskiego ambasadora na Łotwie i uświetnili swoim występem obchody Święta Niepodległości.
Wszystko zaczęło się w 1989 r. Dogorywający komunizm jeszcze wierzgał czerwonymi kopytkami. Edward Staniowski wracał z ówczesnego Leningradu z chórem Kameralnym Filharmonii Częstochowskiej. Na Łotwie zabrakło benzyny. Sytuacja była rozpaczliwa, bo nie mieli talonów na paliwo. Pan Edward przypomniał sobie, że ma znajomego Łotysza. Zadzwonił do niego. Przyjechał i pomógł. A później ugościł i poprosił, aby chór zaśpiewał w Rezekne. Od tego występu zaczęła się polsko-łotewska epopeja Edwarda Staniowskiego.
Pan Edward jeździł do Rezekne prywatnie, w sprawach współpracy, organizacyjnie, z chórami i orkiestrami: Colegium Cantorum Politechniki Częstochowskiej z orkiestrą dętą z Częstochowy, z chórami z Lublina, Bydgoszczy, Krakowa i Warszawy i oczywiście ze swoją ukochaną “Pochodnią”. W 40-tysięcznym Rezekne żyje ponad 6 tysięcy Polaków, należących do Polskiego Związku. Na taką ilość mieszkańców, to bardzo dużo. I z Polski, za sprawą Staniowskiego, płynęła do nich pieśń polska: patriotyczna i religijna.

Z Borowno do Częstochowy jest na kangurzy skok. Gdyby nie dwie smukłe, wysokie neorenesansowe wieże kościoła św. Wawrzyńca, można by Borowno minąć. Ale my jechaliśmy do rodziny Nocuniów, państwa Elżbiety i Kazimierza. Rodziców dziewięciorga dzieci. Nie mogliśmy więc Borowna ot tak po prostu nie zauważyć.
W dzisiejszych czasach, kiedy to prominencja urzędująca w Polsce promuje antyrodzinę, najlepiej z żółwiem i tarantulą w akwarium, bez dzieci. jedenastoosobową rodzinę postrzega się jako niezwykłość lub dziwactwo. Dla mnie jednak jest to niezwykłość najwyższej próby honoru i szlachetności. Ten rodzicielski heroizm, ta macierzyńska odwaga to również – jak sami Nocuniowie mówią – pełna pokory zgoda na wypełnienie Woli Bożej.