W pierwszym tegorocznym numerze „Polskiego Przeglądu Dyplomatycznego”, kwartalnika wydawanego przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, Veronika Jóźwiak w artykule „Zagadka współpracy polsko-węgierskiej” formułuje wobec polityki premiera Orbana wiele zarzutów i negatywnych opinii.
Analogie pomiędzy sytuacją geopolityczną i wewnętrzną Polski w XVIII wieku i współcześnie – także dla dzisiaj formułowanej polskiej myśli politycznej mają znaczenie podstawowe i szczególne.
Jeżeli zgodnie z faktami historycznymi i metodologicznie poprawnie wskażemy na owe podobieństwa, ale i zaczniemy dostrzegać różnice, to obie konstatacje dla polskiej myśli politycznej AD 2018 okażą się równocenne. Podobieństwa bowiem między XVIII wiekiem a współczesnością wskażą trwałe dla Polski niebezpieczeństwa, różnice zaś – pojawiające się dla nas szanse.
Profesor Bogdan Góralczyk w przedmowie do niedawno wydanego dzieła dr Jacka Bartosiaka , „Pacyfik i Eurazja. O wojnie” z przekąsem stwierdza, iż „Geopolityka i geostrategia nie są w Polsce nadmiernie popularne” i odnotowuje „… nielicznych Polaków geopolityką się zajmujących, jak Leszek Moczulski czy Janusz Mondry”.Monumentalne opracowania dr Bartosiaka, ten bilans, aktualizuje i wyraźnie poprawia. Książka Bartosiaka ukazuje się w czasie, gdy na globalnej geopolitycznej szali zdają się znacząco ważyć – choć już obecne dekadę temu, to jednak nie dominujące – dwa czynniki: islamizacja zachodniej Europy i wzrost światowej potęgi Chin. O tym drugim czynniku pisze Bartosiak wieloaspektowo i obszernie, zachęcając, by, na kanwie geopolitycznej narracji – z polskiej perspektywy – wysuwać polityczne wnioski.
Teoria dwóch wrogów jest przydatna dla sytuacyjnego opisu, zwłaszcza w deterministycznej i fatalistycznej interpretacji naszych losów; najzupełniej zaś szkodliwa dla polskiej niepodległości i suwerenności. Dlatego powinnością polskiej myśli niepodległościowej jest w pierwszym rzędzie precyzyjne rozpoznanie, tym samym: antycypacyjno-prewencyjne przeciwdziałanie wszelkim próbom sojuszy, współdziałań i wspólnoty celów – Rosji i Niemiec. Poucza i przestrzega przed tym nasza przeszłość, domaga się tego nasza odpowiedzialna i bezpieczna przyszłość.
Andrzej Baczyński, redaktor naczelny „Polityki” zwierzył się kiedyś, iż jego celem i marzeniem jest, by, przede wszystkim Polska, ale i inne kraje Europy, stanowiły obszar słabych tożsamości, chroniąc tym samym świat i siebie samych przed chorobą nacjonalizmów i ich nieuchronnymi skutkami, w postaci wzajemnych agresji i wojen.
Odzyskiwaniu przez Polskę statusu formalnej niepodległości w latach 1989, 1990, 1991 towarzyszyły brzemienne w skutki fakty: zjednoczenie Niemiec i rozpad Związku Sowieckiego – określające naszą sytuację geopolityczną na najbliższe dziesięciolecia.
SZYMON GIŻYŃSKI
Spośród współczesnych polskich polityków Jarosław Kaczyński jest tym, który najpełniej formułuje kanony polskiej racji stanu. Przyjrzyjmy się tym pryncypiom, pochodzącym z artykułu Jarosława Kaczyńskiego „Polska racja stanu”, pomieszczonego w pracy zbiorowej, dedykowanej Janowi Olszewskiemu i zatytułowanej „Racja stanu”. Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2011
Wydawnictwo Biały Kruk i Krakowski Klub Wtorkowy zapraszają na spotkanie autorskie z Adamem Bujakiem – światowej sławy artystą fotografikiem, laureatem wielu nagród krajowych i zagranicznych oraz autorem ponad 150 albumów poświęconych polskiej historii, przyrodzie i dziedzictwu kulturowemu.
Czas najwyższy, by w tym miejscu przedstawić ważne różnice sytuacji Polski w XVIII wieku i współcześnie, zwłaszcza te – możliwe do spożytkowania, dzięki werdyktowi narodu 24 maja i 25 października 2015 roku, potwierdzone decyzjami wyborców z 14 października 2019 roku i 12 lipca 2020 roku.
„STAŁ SIĘ NAM BRAMĄ”. Dwie ostatnie stacje drogi krzyżowej: XIII – „Zdjęcie Jezusa z krzyża i oddanie Matce” oraz XIV – „Jezus w grobie złożony” są ze sobą nierozerwalnie połączone nie tylko ze względu na bezpośrednie, czasowe następstwo, lecz, przede wszystkim, poprzez nieusuwalną, tragiczną, znaczeniową łączność: fizyczny skutek męki Pańskiej, śmierć i grób.
KWIAT EUCHARYSTYCZNY.
Krakowski modlitewnik tercjarski Kwiat Eucharystyczny z 1929 roku tytułuje XIII stację drogi krzyżowej: „Pan Jezus z krzyża zdjęty i na łonie Marji złożony”. Warszawski modlitewnik katolicki Te Deum Laudamus z 2001 roku opatruje stację XIII – tytułem opisowym „Zdjęcie Jezusa z krzyża i oddanie Matce”.
Istnieje od jakiegoś czasu tendencja u piszących na temat drugiej wojny światowej dziennikarzy, pisarzy i historyków, by negować lub deprecjonować zasługi Polaków, uczestników wojny. Przykładem niech będzie książka „Obłęd 44” o Powstańcach Warszawskich, książka „Bandyci z AK” o wykonawcach wyroków Państwa Podziemnego na zdrajcach i konfidentach (nie wspominając nawet o polakożerczych książkach takich autorów jak Gross, Grabowski, czy innych piszących w „Gazecie Wyborczej”). Autorom chodzi o to, by obdzierać z zasług i heroizmu walczących Polaków, a pokazywać przyzwoitość i dylematy katów i zbrodniarzy, aby z bohaterów robić tchórzy a z oprawców ofiary.
