„Żyje Jego muzyka. Dobra muzyka Dobrego Człowieka.
Tworzona z pełnym zaangażowaniem,
mimo wielu trudności”.
ze Wspomnień Henryka Czarniawskiego
Wojciech Stanisław Łukaszewski był cenionym kompozytorem, pianistą, pedagogiem i publicystą muzycznym. Cechowała Go wyjątkowa wrażliwość i miłość do muzyki.
Na świat przyszedł 10 marca 1936 roku w Częstochowie. Edukację muzyczną rozpoczął w wieku piętnastu lat w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Częstochowie, w klasie fortepianu Wacławy Sakowicz. Do grona znakomitych pedagogów należeli m.in.: Wacław Przytulski, Antoni Szuniewicz, Tadeusz Wawrzynowicz. Łukaszewski wykazywał duże zdolności muzyczne i ogromną pracowitość. Wielokrotnie brał udział w szkolnych konkursach i popisach. Naukę kontynuował w Średniej Szkole Muzycznej. Już wówczas w kręgu Jego zainteresowań była twórczość kompozytorska. Pisał pieśni do słów Leopolda Staffa, Kazimierza Przerwy-Tetmajera.
W 1960 roku rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzyczne w Warszawie, w klasie prof. Tadeusza Szeligowskiego, a po jego śmierci u prof. Tadeusza Paciorkiewicza. Będąc jeszcze studentem otrzymał pierwszą nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim na kompozycję związaną z Ziemią Koszalińską. Po ukończeniu studiów na wniosek uczelni oraz Ministerstwa Kultury i Sztuki Wojciech Łukaszewski otrzymał stypendium rządu francuskiego. Swoją wiedzę muzyczną pogłębiał w Paryżu pod kierunkiem światowej sławy kompozytorki i dyrygentki Nadii Boulanger.
Po rocznym pobycie we Francji podjął pracę na Wydziale Wychowania Muzycznego PWSM w Warszawie na stanowisku pracownika dydaktycznego. Niestety, kłopoty mieszkaniowe w stolicy zdecydowały o powrocie kompozytora do Częstochowy.
W 1971 roku Wojciech Łukaszewski objął stanowisko dyrektora szkół muzycznych w swoim rodzinnym mieście. „ Praca na stanowisku dyrektora przynosiła Łukaszewskiemu wiele satysfakcji. Był on osobą niezwykle odpowiedzialną i obowiązkową, stąd też każde zajęcie, jakie zostało mu powierzone, wykonywał z ogromną wprost starannością i dokładnością. Starał się podnosić poziom szkoły i odnosił na tym polu liczne sukcesy. Organizowano wiele koncertów na terenie miasta i województwa, a w tym – obok licznych prezentacji uczniów – koncerty pedagogów i absolwentów (…)”. Mimo wielu nowych obowiązków oddawał się także pracy twórczej. W 1975 roku obok „Epizodów”, Łukaszewski stworzył także „ Trzy pieśni na sopran i fortepian” do słów Elżbiety Cichli-Czarniawskiej i „Tak małomównej nie było jesieni” na głos i fortepian, do słów Tadeusza Biskupa. Bardzo lubił korzystać z tekstów poetyckich. „ (…) upodobał sobie formy krótkie, kameralne. Uważał, że poprzez ten rodzaj muzyki może się najlepiej wypowiedzieć (…)”. Komponowane przez niego utwory muzyczne prezentowane były na festiwalach krajowych i zagranicznych.
Wachlarz działalności Łukaszewskiego był niezwykle szeroki. Poza pracą pedagogiczną i kompozytorską był On także publicystą muzycznym, współpracował z redakcją „Życia Częstochowy”, „Gazetą Częstochowską”, „ Ruchem Muzycznym”. Pisał również muzykę do sztuk wystawianych na scenie Teatru Dramatycznego im. A. Mickiewicza w Częstochowie.
Twórczość Łukaszewskiego obejmuje: utwory symfoniczne, utwory wokalno-instrumentalne, utwory kameralne, utwory chóralne, pieśni solowe i muzykę teatralną.
Niestety, to pracowite i piękne życie przerwała śmierć. Wojciech Stanisław Łukaszewski zmarł 13 kwietnia 1978 roku. Miał tylko czterdzieści dwa lata. Spoczął na cmentarzu Kule w Częstochowie.
Przytoczone w tekście fragmenty pochodzą z książki Marcina Łukaszewskiego „Wojciech Łukaszewski. Życie i twórczość”. Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej, Częstochowa 1997, ss.45, 54.
Foto. Książka Marcina Łukaszewskiego „Wojciech Łukaszewski. Życie i twórczość”.
Barbara Szymańska