Od parafii do parafii w byłym województwie (56)
Zwiedzając dokładnie zabytkowy kościół w Seceminie należy się przyjrzeć zewnętrznej ścianie prezbiterium. W tej najstarszej części tego kościoła widoczna jest -w niedużej wnęce – figura Chrystusa z niespotykaną datą: “313 – 1913” (na zdjęciu). Upamiętnia ona 1600-lecie ustanowienia przez cesarza rzymskiego Konstantyna Wielkiego równego prawa dla religii chrześcijańskiej w jego imperium (10 lat później cesarz ten wybudował w Jerozolimie kościół Świętego Grobu, a będąc w r. 337 na łożu śmierci kazał się ochrzcić). Od r. 2002 znajduje się obok kościoła pomnik Jana Pawła II, upamiętniający 600-lecie tej świątyni. Natomiast wewnątrz świątyni szereg tablic inskrypcyjnych dotyczących członków rodziny Makólskich (właścicieli pobliskiego Bichniowa) – krewnych po kądzieli Stefana Żeromskiego, a także Ścibora Marchocickiego – porucznika pułku husarów Legii Nadwiślańskiej W.P., poległego w r.1813 pod Dreznem. Widoczny po przeciwnej stronie ulicy staw z żelaznym mostkiem, pokryty zieloną rzęsą, to resztki średniowiecznej fosy otaczającej dawną fortalicję Szafrańców, której resztki tkwią nadal w obecnym parku.
Opuszczając Secemin – w kierunku Koniecpola – warto po drodze odwiedzić dwie parafie zamykające wschodnią stronę dekanatu koniecpolskiego. Są nimi: Psary i Kuczków, które teraz należą już do województwa kieleckiego. Szczególnie ciekawy jest rys historyczny powstania parafii w Kuczkowie. Zakładano bowiem dawniej, że parafia powstała tutaj już z początkiem XIV w. Jednak posiadany dokument erekcyjny okazał się później być falsyfikatem. Wiadomo więc tylko, że w XVI w. istniał już parafialny, drewniany kościół. W r. 1779 funduje tutaj murowany kościół dziedzic Koniecpola Michał Czapski. Wzniesiony przy pomocy księdza Marcina Zabiegalskiego był jednak dwukrotnie powiększany (w roku: 1885 i 1931) – a przeróbki te widać teraz wyraźnie na załączonym zdjęciu. Natomiast w Psarach, gdzie parafia powstała dopiero w r. 1976, można na jednym zdjęciu zobaczyć trzy etapy budowania tutaj kościoła. Widać na nim: najpierw kamienną kapliczkę z końca XIX w., następnie dobudowany do niej drewniany kościółek z r. 1943 i wreszcie w głębi nowoczesną świątynię budowaną w latach 1979-91.
ANDRZEJ SIWIŃSKI