Przebywali w Częstochowie
Powieściopisarz, eseista, publicysta. Ur. 20.04.1910 w Warszawie. Po ukończeniu w 1932 studiów prawniczych i ekonomicznych pracował w urzędach opieki społecznej. Od 1933 współpracował z prasą i wydawnictwami katolickimi, m.in. z tygodnikiem “Prosto z mostu” i “Myślą Narodową” (1936 – 1939). Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 i ruchu oporu. Współredaktor pism konspiracyjnych “Walka” i “Sprawy Narodu”. Jako żołnierz Armii Krajowej walczył w powstaniu warszawskim, a po jego upadku przebywał w obozach jenieckich. W 1945 wrócił do Warszawy. Popularność pisarską przyniosły mu powieści “W rozwalonym domu” i “Najeźdźcy”, wydane w latach 1946 – 1947. Jako działacz i pisarz, związany ze Stowarzyszeniem Pax, był z jego ramienia posłem na Sejm PRL w latach 1952 – 1956 i przewodniczącym rady redakcyjnej “Tygodnika Powszechnego”, który w tym czasie podlegał Paxowi. Działał we Froncie Jedności Narodu oraz w ZBoWiD-zie. 1983 – 1989 był przewodniczącym PRON-u, co pisarzowi wypominała większość rodaków. Był Dobraczyński laureatem nagrody literackiej Naczelnego Instytutu Akcji Katolickiej (1938), nagrody im. W. Pietrzaka (1949 i 1954), nagrody państwowej II stopnia (1970) i I stopnia (1986). W 1993 otrzymał medal “Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Ważniejsze utwory – powieści: “Dwa stosy”, “Wybrańcy gwiazd”, “Święty miecz”, “Klucz mądrości”, “Listy Nikodema”, “Drzewa odchodzące”, “Pustynia”, “Dłonie na murze”, “Niezwyciężona armada”, “Niepotrzebni”, “Doścignięty”. Opowiadania: “Straszny dom”, “Największa miłość”. Eseje: “Lawa gorejąca”, “Skąpiec Boży”, “Gwałtownicy”, “Chrystus i jego apostołowie”, “Manna i chleb”, “Wielkość i świętość”, “Moje boje i niepokoje”, “Głosy czasu”. Wspomnienia: “Gra w wybijanego”, “Tylko w jednym życiu”. Książki Jana Dobraczyńskiego były tłumaczone na wiele języków. Zmarł w Warszawie 5.03.1994 r.
Pobyt Jana Dobraczyńskiego w Częstochowie i pamiątka literacka jego autorstwa dedykowana Jasnej Górze.
Na jednej ze stron jasnogórskiej księgi pamiątkowej widnieje zapis obecności dokonany ręką J. Dobraczyńskiego z datą 20.11.1955. Przypomnijmy też o pamiątce literackiej. Ks. Stefan Kardynał Wyszyński Prymas Polski w liście datowanym 5.11.1975 zwrócił się do J. Dobraczyńskiego z sugestią napisania książki, w której głównym wątkiem byłaby sześćsetletnia historia (1382 – 1982) obecności w Jasnogórskim Sanktuarium Ikony ofiarowanej klasztorowi przez Władysława Opolczyka. J. Dobraczyński przyjął propozycję Prymasa, w wyniku czego napisana przez niego książka, nosząca tytuł “Spotkania
jasnogórskie”, ukazała się w księgarniach w 1979, za sprawą Instytutu Wydawniczego Pax w Warszawie. Bohaterami tych zbeletryzowanych spotkań jest dwanaście postaci, w tym dziesięć historycznych i dwie zmyślone, w opisie których zawsze jest obecny Święty Obraz Madonny oraz wyraźne intencje zainteresowanych, którzy przybyli na Jasną Górę. Są więc prośby o spełnienie pragnień, podziękowania za życiowe sukcesy, prośby o wybaczenia różnego rodzaju przewinień. Przytoczmy te postacie wg chronologii książkowej: Jadwiga (dziś już święta) – przyszła żona Jagiełły, Łukasz z Rogów – jako malarz samouk, Mikołaj Kopernik – kanonik warmiński, Stanisław Hozjusz – kardynał, Wojciech Męciński – jezuita, Jan III Sobieski – jadący na odsiecz Wiednia, Kazimierz Pułaski – obrońca Jasnej Góry, Józef książę Poniatowski, Zygmunt Szczęsny Feliński – arcybiskup warmiński, Jan (Angelo Giuseppe Roncoli) – późniejszy papież Jan XXIII, Maksymilian Kolbe – późniejszy więzień Oświęcimia, Stary człowiek i dziecko – postacie symbolizujące pokolenie autora.
ROMAN WINIAREK