Dowódcy piechoty dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty – płk. piechoty Emanuel Robert Hermann
Po zakończeniu działań wojennych z Rosją bolszewicką oddziały naszej częstochowskiej 7 Dywizji Piechoty powróciły do koszar. Została wówczas dokończona demobilizacja oddziałów oraz przeprowadzona ich reorganizacja taka, aby stany osobowe osiągnęły poziom czasu pokojowego. Teraz w każdej czynnej dywizji piechoty pojawił się etat dowódcy piechoty dywizyjnej, którego zwano potocznie od skrótu dwóch wyrazów „pedekiem”. Po dowódcy dywizji było to drugie stanowisko pod względem ważności w strukturze dowódczej okresu pokojowego tej formacji. W Polsce Niepodległej do czasu tragicznej kampanii wrześniowej 1939 roku pracowało w 7 Dywizji Piechoty na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej ośmiu pułkowników. Jednym z nich był płk. piechoty Emanuel Robert Hermann współdowodzący dywizją w okresie od 5 września 1921 do 12 sierpnia 1923 roku.
Pułkownik urodził się 9 lutego 1871 w Kołomyi jako syn Samuela i Laury z Senensiebów. Po zdaniu matury w Gimnazjum w Kołomyi w 1891 roku ukończył trzy semestry studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Czerniowcach (1891–1892). Odbywszy służbę wojskową, jako jednoroczny ochotnik (1 października 1892 – 30 września 1893) i zdaniu egzaminu na oficera rezerwy zdecydował się na zawodową służbę wojskową. Mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1894, służył w 24 pułku piechoty, awansując 1 maja 1899 do stopnia porucznika. W tym samym roku został przeniesiony do służby w Landwehrze i przydzielony do lwowskiego 19 pułku strzelców Landwehry. W jednostce tej był początkowo oficerem magazynowym III batalionu, później oficerem prowiantowym pułku, dowodził też plutonem, wreszcie został adiutantem batalionu. 1 maja 1909 po awansie na stopień kapitana dowodził kompanią. W trakcie służby zaliczył szereg kursów specjalistycznych. Po wybuchu I wojny światowej dowodził kompanią, baonem i pułkiem na froncie wołyńskim, białoruskim oraz włoskim. 1 listopada 1915 awansował na stopień majora, zaś 1 lutego 1918 na podpułkownika; na froncie był czterokrotnie ranny. Po powrocie z frontu włoskiego do kraju zgłosił się 28 grudnia 1918 do służby w Wojsku Polskim. Wyznaczony na dowódcę piotrkowskiego okręgowego pułku piechoty, objął stanowisko 12 stycznia 1919 i piastował je także po przemianowaniu jednostki na 26 pułk piechoty. Z kolei objął dowództwo XIII Brygady Piechoty (w skład której wchodził 25 i 26 pułki piechoty) 24 marca 1920 i sprawował je do 7 września tegoż roku, awansując do stopnia pułkownika (z dniem 1 kwietnia 1920). Dowódca 7 Dywizji Piechoty gen. Karol Schubert żegnał go 5 września 1920 następująco: „przybywszy z pierwszymi oddziałami na front wschodni w styczniu br. brał płk Emanuel Herman jako dowódca 26 pp wybitny udział w walkach na linii Słuczy, szczególnie przy obronie przedmościa w Zwiahlu. Podczas ofensywy ukraińskiej i w walkach odwrotowych prowadził swój pułk, a później powierzoną mu XIII BP z całym zrozumieniem trudnych warunków i przykładu obowiązkowości. Dowódca ten przyczynił się swoją pracą i zawsze rozumnym kierownictwem do utrzymania powierzonych mu oddziałów w najlepszym stanie bojowym i w najlepszym duchu. Na niego spada też zasłużona część wszystkich sukcesów dywizji. Wyrażam zatem płk E. Hermanowi zupełne uznanie za jego wzorową pracę i dziękuję mu za jego gorliwość na każdym polu służby oraz życzę mu w imieniu oficerów i oddziałów 7 DP najlepszego i tak już dotąd owocnego powodzenia na nowym stanowisku”.
Po ukończeniu kursu informacyjnego dla generałów i wyższych dowódców w Warszawie (20 listopada 1920 – 16 stycznia 1921) został kierownikiem kursu i wykładowcą dla wyższych dowódców we Lwowie (20 stycznia – 20 kwietnia 1921), po czym był przydzielony do Dowództwa Miasta Lwowa. Po przejściu armii na stopę pokojową zajmował stanowiska dowódcy piechoty dywizyjnej w 11 Dywizji Piechoty (1 września – 31 października 1921) i 7 Dywizji Piechoty (5 listopada 1921 – 12 sierpnia 1923). Wówczas został ostatecznie zweryfikowany w stopniu pułkownika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Następnie dowodził piechotą dywizyjną 23 Dywizji Piechoty (25 sierpnia 1923 – 31 maja 1924) oraz 26 Dywizji Piechoty (1 czerwca 1924 – 5 czerwca 1926). Inspektor Armii gen. Stanisław Szeptycki oceniał go następująco: „jako dowódca wymagał dyscypliny od podwładnych więc może dlatego nie był bardzo lubiany. Na dowódcę dywizji nadaje się stanowczo. Według mnie to nie powinno być przeszkodą dla niego, że jest Izraelitą, do osiągania stanowiska na które zasługuje charakterem, wiedzą i energią”. Po zwolnieniu z dowódcy piechoty dywizyjnej 26 Dywizji pozostawał w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu nr IV aż do 30 kwietnia 1927, kiedy to został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał wówczas w stolicy, gdzie zmarł po 1939 roku. Odznaczony Krzyżem Walecznych dwukrotnie. W wojsku austriackim nagrodzony był orderami: brązowym i srebrnym Signum Laudis, Krzyżem Rycerskim Orderu Leopolda, Orderem Żelaznej Korony III klasy, Wojennym Krzyżem Zasługi dwukrotnie, Krzyżem Karola i niemieckim Krzyżem Żelaznym II klasy. Zawarł związek małżeński z Margaretą Kapsitz, mającą z pierwszego małżeństwa synów Wilhelma i Eberharda.
LECH MASTALSKI