Stopniowe ubożenie zasobów paliw kopalnianych, a co z tym idzie wzrost cen energii na rynkach światowych zmusza do poszukiwania alternatywnych, jednocześnie tańszych źródeł energii. Wykorzystanie słońca czy wiatru może być rentowne jedynie dla rejonów o odpowiednich warunkach klimatycznych. Istnieje jednak prostsze i łatwo dostępne nawet w naszym klimacie źródło energii. Jest nim wykorzystanie biomasy uzyskiwanej z uprawy wierzby krzewiastej “Salix Viminalis”, zwanej również “zielonym węglem”.
Roślina ta, hodowana z powodzeniem w krajach Europy Zachodniej, przyjmuje się także w Polsce (rys. 1 i 2). Z powodu skromnych wymagań glebowych i pielęgnacyjnych jest łatwa w uprawie. A co najważniejsze, jest bardzo wydajna. Z jednego hektara można zebrać rocznie do 40 ton biomasy, co wielokrotnie przewyższa ilości uzyskiwane w naturalnym drzewostanie leśnym.
Wierzba krzewiasta, jako paliwo, w pełni zasługuje na miano ekologicznego. Zawiera śladowe ilości siarki i związków azotowych, a emisja dwutlenku węgla jest zerowa, gdyż jego ilość wytworzona podczas spalania jest równa ilości pochłoniętej już wcześniej z atmosfery podczas wzrostu rośliny dzięki zjawisku fotosyntezy. Zawartość popiołów w procesie jej spalania nie przekracza 1,6 % wagowych masy biopaliwa. Jej wartość energetyczna porównywana jest z miałem węglowym. Również pod względem ekonomicznym jest atrakcyjniejsza od tradycyjnych paliw (koszt uzyskania energii z wierzby jest mniejszy niż z miału, 3-krotnie mniejszy niż z gazu ziemnego i 4-krotnie mniejszy niż z oleju opałowego). Wierzba krzewiasta jest rośliną wieloletnią – okres wegetacyjny trwa około 20 lat. Jej plantacja może więc być przez długi czas “zieloną kopalnią” z łatwo dostępnym i łatwo wykorzystywalnym biopaliwem.
Także wszechstronność zastosowania wierzby krzewiastej jako paliwa decyduje o jej wartości. Może być spalana jako tradycyjne drewno w zwykłych kotłach c.o., kominkach lub kotłach specjalnie konstruowanych do tego celu. To ekologiczne paliwo na pewno uzyska aprobatę wielu hodowców w obliczu proekologicznej polityki państwa, a także przystosowywania polskich przepisów energetycznych do norm Unii Europejskiej, która promuje ekologiczne źródła energii.
Chociaż wykorzystanie wierzby jako biopaliwa jest dopiero w fazie eksperymentalnej, jej zalety wskazują na możliwość szerokiego wykorzystania jej w energetyce. Już dziś zasługuje na miano biopaliwa przyszłości.
mgr inż. Aleksandra Tasarz-Szymanek