W ROCZNICĘ ………..
„…Pisania nauczyło mnie doświadczenie.
Zrozumiałam, że wiersze wyrastają z przeżyć,
z pamięci, z doznań, z tego wszystkiego, co nas spotyka…”
Ludmiła Marjańska
17 października 2005 roku odeszła Ludmiła Marjańska, poetka, powieściopisarka, eseistka i tłumaczka literatury anglojęzycznej. Cztery lata temu żegnaliśmy nie tylko poetkę, ale mądrego, dobrego i życzliwego Człowieka.
Ludmiła Marjańska z domu Mężnicka była częstochowianką. Urodziła się 26 grudnia 1923 roku. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczała do żeńskiego Państwowego Gimnazjum im.J.Słowackiego. W 1942 roku zdała maturę na tajnych kompletach i rozpoczęła studia dyplomatyczno-konsularne w konspiracyjnej Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W czasie okupacji hitlerowskiej należała do Narodowej Organizacji Wojskowej, a następnie do AK. Po przeszkoleniu pielęgniarskim została dowódcą plutonu sanitarnego. Po wojnie wraz z mężem zamieszkała w Warszawie. W 1961 roku ukończyła filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim. Przez wiele lat pracowała w dziale literackim Polskiego Radia. Redagowała audycje poetyckie, m.in. o Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, Zuzannie Ginczance, Bolesławie Leśmianie.
Ludmiła Marjańska zadebiutowała na początku lat pięćdziesiątych na łamach „Twórczości” utworem „Ethel”. W 1958 roku ukazał się Jej debiut książkowy pt.”Chmurne okna”. Od tamtego czasu poetka przez kilkadziesiąt lat dość regularnie publikowała swoje wiersze. Odnaleźć je można, m.in. w zbiorach poetyckich: „Gorąca gwiazda” (1965), „Rzeki” (1969), „W koronie drzewa”(1979), „Blizna”(1986), „Prześwit”(1994), „Córka bednarza”(2002).
Osobną grupę w dorobku Ludmiły Marjańskiej stanowią powieści: „Powrócić do miłości”(1971), „Pierwsze śniegi, pierwsze wiosny”(1985), „To ja, Agata”(1998).
Z radością i zaangażowaniem pisała także utwory dla młodego czytelnika..
Choć większość swojego życia Poetka spędziła w Warszawie, to rodzinną Częstochowę, „miasto powrotów” darzyła szczególną sympatią. Chętnie uczestniczyła w życiu literackim i kulturalnym naszego miasta. Ceniła sobie spotkania, wieczory autorskie z czytelnikami i młodzieżą szkolną. Często powtarzała: „Dla mnie ludzie zawsze są ważniejsi od wierszy”. W 1995 roku została laureatką Nagrody Prezydenta Miasta Częstochowy w dziedzinie literatury.
Ludmiła Marjańska dla wielu z nas pozostanie Osobą bliską i ważną. Miała w sobie wielką szlachetność postępowania.
Foto. Piotr Dłubak
Barbara Szymańska