Od parafii do parafii w byłym województwie (178)
Następny drewniany kościół w okolicach Olesna odnajdziemy w miejscowości Grodzisko. Położony na wzgórzu zamykającym od południa Olesno należy właśnie do tej miejskiej parafii. Ze świątynią tą wiąże się niezwykłe zdarzenie w historii tego miasta. Otóż w 1708 r. wybuchła w Oleśnie epidemia dżumy. Zaraza została przywleczona przez przybyłych na słynny oleski jarmark kupców. Mimo blokady miasta trwała blisko rok i dopiero wygasiły pożary ją. Zmarło wówczas ponad 800 osób, a uratowani taki dokument po sobie pozostawili: „My Bormistrz, a Rada, vogt, a Przisięgli, Conszelle, Czechmistrz Gminski, yak tesz Czechmistrzowie Na Miejsca Upalnej Oboze Miasta Oleszna, znano czenimy tem to pismem naszem Jednemu Kaszdemu, osobliwie komu na tem zależy, ze będącz my Tempore Pestis (która u nas w Roku 1708 et 1709 grassirowala) od Pana Boga wszechmogącego z nieskonczoney, a Przedwieczney Łaski elibrowani. Tedy za to Neymiłościwsze Dobrodziejstwo na Czescz, a na Chwałę Świętemu Patronom: to jest Świętemu Rochowi a Świętey Rozalij kaplicę przy naszem Mieście Olesznie naszem Miejskim kosztem wybudowacz dali, ze by się Nabożayśstwo na wieczną Pamiątkę v tejże Kapliczy odprawiało. Gdzie My yak tesz naszi Erbowie, a Potomczy o wysz mianowaney kapliczy wiecznemi czaszy zawiadowacz, a gdy co potrzeba poprawicz y sprawicz będzie, wszelakim spusobem wynakładacz się obligujemy y według możności naszej czenicz chcemy. Co dla Lepszey Wiary Naszą Mieyską Pieczęcią się stwierdziło. Axctum w Mieście Olesznie dnia 18 Augusti AD 1711”.
Św. Roch żył w latach 1295-1327 i mając 20 lat rozdał cały majątek odziedziczony po rodzinie by udać się w habicie pokutnym z Francji do Rzymu. W Italii panowała w tym czasie zaraza. Roch zatrzymywał się w szpitalach, gdzie udzielał umierającym posługi i błogosławił znakiem krzyża. Gdy w drodze powrotnej, sam uległ zarazie pomagał mu w powrocie do zdrowia człowiek o nazwisku (lub imieniu) – Gotard. Legenda mówi, iż jego pies lizał Rochowi rany i cały czas z nim przebywał. Stąd teraz na jego wizerunkach malarze umieszczają przy jego nodze małego pieska. Gdy ozdrowiał i wracał dalej do domu został wzięty za szpiega i wtrącony do więzienia. Tutaj narzucił sobie jeszcze dodatkowe umartwienia. Gdy zmarł zaczęto uważać go za cudotwórcę, bowiem procesje z jego obrazem wygaszały zarazy. W roku 1372 ciało jego rozebrano na relikwie umieszczając je po całej Europie – w tym w Polsce. Dla uzupełnienia przedstawionego powyżej dokumenty trzeba jeszcze dodać akapit z kroniki oleskiej, że:.. „mieszczanie dla większego zadośćuczynienia i okazania podziękowania za ocalenie postanowili, aby żadnego zaprzęgu nie używać przy dostarczaniu wszystkiego drzewa na plac budowy”. Wybudowany kościół (na zdjęciu) osiągnął następujące rozmiary: długość 25 m, szerokość 10 m, wysokość 6.5 m. W niczym więc nie przypomina opisanego już wcześniej a leżącego na przeciwnym krańcu Olesna sanktuarium Św. Anny. Orientowany, o zrębowej konstrukcji jest otoczony sobotami częściowo nadwieszonymi. Posiada wysmukłą wieżyczkę na sygnaturkę, zwieńczoną iglicą z chorągiewką blaszaną. W ołtarzu głównym (z 1714 r.) obraz św. Rocha z widokiem na Olesno, natomiast boczne ołtarze pochodzą z XVII w. Barokowa ambona powstała na pocz. XVIII w., a stacje Drogi Krzyżowej w 1842 r. Na terenie przykościelnego cmentarza – tradycyjnie już – symboliczna mogiła, poświęcona poległym mieszkańcom w czasie II w. św.
Tekst i zdjęcia –
Andrzej Siwiński