Przebywali w Częstochowie
Ur. 19.05.1890, z ojca Ludwika (lekarza) i matki Michaliny z Wójcików, w miejscowości Sławnów, gm. Strzemieszyce, pow. Olkusz, Ziemia Kielecka. Ukończył średnią szkołę handlową w Będzinie, żonaty, dwóch synów: Zdzisław ur. 1911, Artur ur. 1915. Pracował jako księgowy i dziennikarz w Sosnowcu. Od sierpnia 1914 zajmował się werbunkiem ochotników do organizacji wojskowych. Wcielony do Legionów Polskich w grudniu 1914. Szkołę podchorążych i oficerską ukończył w 6. pp Legionów. Od 3.12.1917 do 22.04.1918 pełnił fukcję instruktora w szkole podchorążych. W Polskich Siłach Zbrojnych od 22.04.1918. Od 6.11.1918 jako instruktor na kursie oficerskim w Dęblinie. W dniach 31.01.1919 do 14.04.1919 na froncie czeskim (zajęcie Cieszyna) jako dowódca 10. komp., następnie na froncie ukraińskim. Od 4.05.1919 w Zamościu. Tu uczestniczył w Komisjach Kantynowej i Kasowej. Był oddelegowywany w sprawach wojskowych do Ostrowia Łomżyńskiego i Brześcia Litewskiego. Po sześciu latach służby, 28.05.1920, otrzymał 4 dni urlopu. Po powrocie skierowany do II/109 rez. pp. Prócz polskiego władał językami: rosyjskim, francuskim i niemieckim.
Ważniejsze bitwy, w których uczestniczył: Bobin, Jarków, Majdan, Kardin, Kowaliki, Wysokie Litewskie, Różna n/Wieprzem, nad Stochodem (ranny), Kosowo, Sądowa Wisznia, Dołhomościska, Szepietów. Trzykrotnie ranny. Jedna kula z piersi, nie zagrażająca życiu, nie została usunięta. Poległ w wieku 30 lat, podczas odpierania bolszewickiego ataku na Nasielsk w dzielnicy Bronin, 17 sierpnia 1920, ugodzony bagnetem w piersi. Pośmiertnie awansowany dp stopnia kapitana. Pochwały i odznaczenia: Odznaka I Brygady, Honorowy Krzyż 6. pp Legionów Polskich, Krzyż Virtuti Militari (był w stopniu porucznika w 202. pp), dwukrotnie Krzyż Walecznych, odznaki za Obronę Śląska i Lwowa “Orlęta”. Rząd przyznał żonie miesięczną rentę (dane z 1938) w wysokości 88 zł.
Historyczne wyzwolenie Jasnej Góry spod obcej okupacji. W czasie trwającej ponad 120 lat niewoli, w murach jasnogórskiej twierdzy panoszyły się wrogie garnizony wojskowe, które nie szanowały tradycji tego miejsca. Pierwszymi okupantami były wojska moskiewskie gen. P. Galicyna, które weszły na Jasną Górę 16.08.1772 za przyzwoleniem króla St. Aug. Poniatowskiego. Gen. Galicyn ogołocił bibliotekę z najcenniejszych dzieł. Po Moskalach przybyli, 7.05.1793, Prusacy, pod dow. płk. H. Wartenberga. 28.11.1806 gen. H. Dąbrowski interweniował u Napoleona w sprawie zarekwirowanych skarbów jasnogórskich przez sojusznicze wojska francuskie. Do wywozu nie doszło (J.G. 1/2001). 5.04.1813, po krótkim oblężeniu, klasztor zajęły wojska rosyjskie, dowodzone przez gen. F. Osten-Sackena. Zgodnie z porozumieniem cesarzy: Franciszka Józefa z Wilhelmem II, Częstochowa, 26.04.1915, została obsadzona przez jednostkę austro-węgierską, pod dowództwem majora J. Klettingera. W trzy lata później, 4 listopada 1918 (inne źródła wymieniają datę 2.11.), przeor Piotr Markiewicz z oo. paulinami i mieszkańcami Częstochowy entuzjastycznie witali w murach klasztornych żołnierzy z orzełkami na czapkach, pod dowództwem ppor. Artura Wiśniewskiego, wypełniającego rozkaz gen. T.J. Rozwadowskiego. Władzę wojskową polski oficer przejął od wspomnianego wyżej austriackiego komendanta jasnogórskiej enklawy. Niewątpliwie, ppor. A. Wiśniewski w dniu tym, pełnym radości i chwały, był niekwestionowanym bohaterem. Dziś prawie zapomniany i nieznany. Nie poświęcono mu żadnej trwałej pamiątki przypominającej ten niezwykły dzień, choćby najskromniejszej metalowej tablicy wewnątrz Jasnej Góry, nadanie ulicy lub szkole jego imienia. Żal tym większy, że do dziś istnieją szkoły, którym, z woli komunistycznej partii, patronuje i ma służyć przykładem polskiej młodzieży Hajka Szapiro (po zmianie nazwiska Hanka Sawicka), była agentka NKWD. Powyższe uwagi przekazujemy pod rozwagę Szanownym Czytelnikom, a także odpowiednim czynnikom i organizacjom. Dziękujemy Centralnemu Archiwum Wojskowemu za udostępnienie cennych informacji dot. kapitana Artura Wiśniewskiego.
ROMAN WINIAREK