Od parafii do parafii w byłym województwie (55)
By przedostać się z zachodniego obszaru Lasów Włoszczowskich (na linii: Kurzelów – Czarnca – Secemin) w rejon parafii wchodzących w skład dekanatu Koniecpolskiego, warto po drodze poszukiwać śladów ponownego osiedlania się tutaj bobrów. Bowiem w licznych leśnych potokach, będących dopływami wspominanych już rzek Zwlecza i Jeżówka, można natrafić na żeremia tych ssaków. Jeden z nich przedstawiam na zdjęciu, które ukazuje wodny basen zbudowany właśnie przez bobry. Widać tu dwie solidne tamy ułożone ze ściętych ich zębami konarów, które spowodowały podniesienie się poziomu wody w potoku. Woda ta zalewa leśne brzegi, by dopiero poniżej żeremia powrócić do swego koryta. W ten sposób już przed wiekami powstawały tutaj mokradła, oraz wielkie bagienne torfowiska. Stąd chyba istnieje dawny przekaz podający żrodłosłów nazwy Secemin. Bierze się on bowiem od ostrzeżenia jakiego udzielali sobie niegdyś kupcy mówiąc: “sece – miń”, czyli uważaj na błota o nazwie “sece”. Także przedstawiony na zdjęciu drewniany młyn, który stoi do dzisiaj na północnym skraju Secemina świadczy o istnieniu tutaj rozległych torfowisk. Obiekt ten zbudował w latach 30. ub. w. młynarz o nazwisku Jędryka. Wobec braku w pobliżu rzeki zastosował lokomobilę, która opalana węglem dawała parę wodną napędzającą wał główny młyna. Ponieważ jednak w pobliżu młyna były rozległe torfowiska zamiast kosztownego węgla (bądź koksu) zaczął spalać w lokomobili właśnie torf. Gdy pod koniec lat 40. doprowadzono do Secemina prąd młyn przeszedł na napęd elektryczny i tak jeszcze do niedawna pracował. Pierwsza wzmiania o parafii i drewnianym kościele w Seceminie pochodzi z r. 1326. Jednak początki miejscowości sięgają co najmniej połowy XIII w. Istnieje bowiem zapis, że w r. 1268 spotkali się tutaj (na przecięciu kilku istniejących już szlaków handlowych) książęta: sandomierski i krakowski. W r. 1401 król Władysław Jagiełło przekazał Secemin podstolemu krakowskiemu Piotrowi Szafrańcowi herbu Starykoń – właścicielowi znanej Pieskowej Skały, który rok później buduje tutaj kościół murowany. Jego następcy porzucają katolicyzm i świątynia ta staje się siedzibą zboru ariańskiego. Po dobudowaniu w połowie XVI w. obszernej nawy, odbywają się w tej świątyni sobory Braci Polskich (lata: 1556 i 1616)- przy udziale najwybitniejszych arian. Po Szafrańcach dziedzicami zostają Dembińscy, którzy w r. 1617 oddają kościół katolikom. Później właścicielami Secemina są: Czarnieccy, Marchociccy i wreszcie Lochmanowie. W I połowie XVIII w. kościół (na zdjęciu) gruntownie przebudowano, a w XIX w. wyremontowano. W r. 1989 odnowiono całe wnętrze światyni, wraz z wczesno-barokowym ołtarzem mieszczącym obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.
ANDRZEJ SIWIŃSKI