Od parafii do parafii w byłym województwie (286)
Z chwilą powstania w pobliżu Przyrowa klasztoru bernardynów (w opisanej już wcześniej Świętej Annie) jego rozbudowa ciążyć w stronę tego sanktuarium – czyli na północ. Także obecna lokalizacja tego miasta ciągnie się od rzeki Wiercicy do niemal Świętej Anny. W północno-wschodniej części przyrowskiego rynku urządzony jest skwerek z pomnikiem z 1984 r. poświęconym poległym i zamordowanym mieszkańcom w latach 1939-45 (z umocowanym w dalszych latach orłem z koroną, oraz krucyfiksem). Natomiast północną stronę rynku zamyka murowany kościół, który powstał w latach 1908-11 na miejscu drewnianego poprzednika – wybudowanego w II połowie XVII w. Uszkodzony w czasie niemieckiego nalotu w dniu 1 września’39, został solidnie wyremontowany w latach 1958-64. Na ścianie kruchty kościelnej znajdują się dwa ślady pamięci. Jedna z nich jest poświęcona poznanemu już por. Bronisławowi Kluzie zamordowanemu w Katyniu, a druga żołnierzom WP i AK poległym i pomordowanym w latach 1939-52. We wnętrzu kościoła mamy pomnik Jana Pawła II ufundowany w 2005 r. Wyjeżdżając z Przyrowa w kierunku Janowa (południowy – zachód) mijamy najpierw most nad Wiercicą. Tutaj po lewej stronie widoczny jest betonowy stopień wodny z przepustem. Znajduje się on na miejscu pozostałości jazu kierującego do niedawna wodę Wiercicy na drewniany młyn Kulawiaków, który spłonął w niewyjaśnionych do dzisiaj okolicznościach w Sylwestra 1998 roku.
Pół kilometra dalej od tego mostu, ukryty jest w zagajniku liściastych drzew murowany kościół z gontowym dachem. Tutaj właśnie w pobliżu lewego, bagiennego brzegu Wiercicy znajdowała się od XIII w. wieś o nazwie KOMORÓW. To właśnie ta wieś otrzymała od Kazimierza Wielkiego przywilej lokacyjny, który później przejął Przyrów. Stało się to w okresie średniowiecznych pomorów, kiedy komorowianie przenoszą za drugi brzeg rzeki, tworząc miejscowość „przy-rowie”. Za nim to się stało w Komorowie istniała parafia (przejęta później przez Przyrów). Jej śladem jest ten dawny kamienno-drewniany kościół. Postawiony na miejscu pierwotnej drewnianej świątyni stanowi cenny, choć mało znany zabytek. Patronem jego jest św. Mikołaj – biskup, żyjący w 1.połowie IV w. w rzymskiej prowincji Licja (Azja Mniejsza). Po śmierci relikwie jego wydzielały wonną myrrę (od miejscowości Mira, gdzie został pochowany) – mającą mieć lecznicze właściwości. W 1087 r. przeniesiono jego szczątki (w obawie przed muzułmanami) do włoskiej miejscowości Bari, gdzie spoczywają do dzisiaj w specjalnie wybudowanej świątyni. Gdy w 1855 r. zapanowała w okolicach Przyrowa wielka epidemia cholery to w tym właśnie kościele odprawiono uroczyste nabożeństwo z wielką procesją i ślubowaniem gorącej wiary – stwierdzając od tej chwili ustąpienie zarazy. Teraz nabożeństwa odbywają się tutaj tylko dwa razy w roku: 6 grudnia, oraz w Zielone Świątki. Kilkakrotnie okradany, pozbawiony został m.in. gotyckiej figury swego patrona z XIV w. a także zabytkowych obrazów. W połowie XIX w. tę kamienną świątynię wzmocniono skarpami, a w końcu XX w. solidnie otynkowano.
Andrzej Siwiński