Przebywali w Częstochowie
Ur. 8.04.1890 w Warszawie z ojca Ludwika i Marii z Wysockich. W 1909 ukończył gimnazjum P. Chrzanowskiego w Warszawie. Początków gry na fortepianie uczył go ojciec a także muzycy warszawscy: F. Konopasek, W. Oberfelt i R. Becker. W 1912-1914 podjął studia muzyczne w Wiedniu oraz w Brnie na Morawach. Dorywczo studiował w Wiedeńskiej Akademii Muzycznej pod kierunkiem Prohaski (wyższy kurs gry na fortepianie). Miał też muzyczne kontakty z M. Aronsonem i P. de Conneem. Pobierał też prywatne lekcje muzyki u M. Prentnera. W 1915 wrócił do Warszawy. 2.02.1916 po raz pierwszy wystąpił w Filharmonii Warszawskiej z recitalem utworów: Bacha, Beethovena, Brahmsa, Schumanna, Chopina i Liszta. We wrześniu tegoż roku otrzymał godność profesora niższego i średniego a następnie wyższego kursu fortepianowego w warszawskim Instytucie Muzycznym przekształconym później na konserwatorium. 2.09.1919 poślubił Stefanię Szwarc.
W 1920 służył w wojsku jako ochotnik. Po roku 1920 wyjeżdżał na koncerty zagraniczne do Paryża, Pragi, Wiednia, Zurychu i innych miast europejskich, nie przerywając pracy pedagogicznej. W 1930 po przeprowadzonej reformie warszawskiej uczelni muzycznej został prorektorem a od 1931 rektorem powstałej Akademii Muzycznej aż do jej późniejszej likwidacji. Był nadal profesorem wyższego kursu fortepianowego konserwatorium w Warszawie. W 1930 uczył muzyki dojeżdżając do Krakowa i Lwowa. Do jego wyróżniających się uczniów należeli m.in. J. Bereżyński, J. Ekier, R. Jasiński. Stale występował w Polskim Radiu jako pianista i prelegent tematyki muzycznej. Publikował fachowe informacje muzyczne: w Kurierze Warszawskim, Świecie, Muzyce Polskiej i innych czasopismach i jako stały sprawozdawca od 1934 w JKC.
Bardziej obszerne prace to: O interpretacji dzieł Chopina i Chopin i jego odtwórcy. Opracował zapomniane kompozycje polskie z początku XIX w. Franciszka Leszla a także utwory fortepianowe Perkowskiego i Kasserna. W czasie II wojny światowej pozostawał w Warszawie, brał udział w konspiracyjnych koncertach, udzielał także lekcji. Po upadku Powstania Warszawskiego przybył do Krakowa, w którym w 1945 zorganizował Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną i był jej rektorem do 1955. Powrócił do Warszawy wyjeżdżając na wykłady do Krakowa. Uczniami prof. Z. Drzewieckiego byli: R. Bakst, H. Czerny-Stefańska, Tu-Tsung, L. Grychtołówna, A. Harasiewicz, W. Kisielewski, W. Maciszewski, W. Obiadowicz, T. Rutkowska, R. Smendzianka. Na emeryturę przeszedł w 1961 ale do końca życia udzielał prywatnie lekcji wyróżniającym się studentom. Po raz ostatni wystąpił w 1962 w czasie jubileuszu Filharmonii Narodowej. Był członkiem jury Międzynarodowych Konkursów Pianistycznych im. Fryderyka Chopina (1927, 1932, 1937) i ich przewodniczącym (1949, 1955, 1960, 1965). W 1950 i 1952 otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia 1955 odznaczony Komand. Orderu Odrodzenia Polski. Był członkiem zagranicznych uczelni muzycznych w Helsinkach, Tokio i Londynie. 1965 odbył się w Filharmonii Narodowej uroczysty jubileusz z okazji 75 lecia urodzin. Zmarł w Warszawie 11 kwietnia 1971.
Częstochowski koncert Zbigniewa Drzewieckiego. Koncert fortepianowy prof. Z. Drzewieckiego odbył się 10.05 (w sobotę) 1919 w sali Straży Pożarnej. Reakcja zaprezentowana w Gońcu przez reportera jest pełna entuzjazmu. Cytujemy ją z uwagi na zawartą w niej dość wszechstronną charakterystykę Z. Drzewickiego. Artysta “… wykazał repertuar ilością i jakością imponujący a złożony z takich utworów jak etiudy symfoniczne Schumanna, Rapsodie Brochmsa i wielu innych, wykonaniem których dowiódł, że faktycznie jest pianistą niepowszednim a mając za sobą wszystkie warunki jak wrodzoną inteligencję muzyczną, wspaniałą technikę, kolosalną pamięć, może w niedalekiej przyszłości stanąć w rzędzie pierwszorzędnych pianistów, czego dowiódł wykonaniem zwłaszcza poloneza As-dur i Scherzo-h-mol Chopina.
Źródło: m.in. Encyklopedia Muzyczna, Kraków 1984
ROMAN WINIAREK