Magdalena Snarska, profesor nadzwyczajny w Katedrze Malarstwa Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie w Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie prezentuje swoje najnowsze, z ostatnich pięciu lat, dokonania współtworzące nowe trendy w sztuce. Ekspozycja jest upubliczniona do 22 listopada 2015 roku.
Pejzaż jest dla Magdy Snarskiej absolutem. Na jego tle w poprzednich odsłonach sytuowała portret i postać kobiety – wzniosłej, dostojnej, wysublimowanej. Aktualnie klimat idei renesansowego pejzażu udoskonala poprzez nowe formy wyrazu. Oddaje się studiom nad strukturą koloru – jego mocą, subtelnością i wielowarstwowością; bada i wnika w kompozycję kontrastu.
Doskonałość formy i przekazu meritum artystycznego przesłania twórczości Magdaleny Snarskiej niezwykle trafnie i pięknie – w wstępie do katalogu najnowszej wystawy malarki – recenzuje prof. Janusz Karbowniczek. Poniżej cytujemy obszerny fragment jego wypowiedzi: „Dawne doświadczenie figuracji w twórczości Magdaleny Snarskiej zostało obecnie zredukowane do przestrzeni miejsca, do abstrakcyjnego ujęcia pejzażu zamkniętego w pionowym prostokącie płótna. Przestrzeń definiowana kolorem, uwikłana w funkcjonalne twórczy spór struktur barwnych o wyraźnym podziale na górę i dół. Ten najprostszy schemat pejzażu posłuży autorce do przetestowania barw, zarówno w ich fenomenie estetycznym: w uzyskiwaniu czystości i klarowności harmonii chromatycznej, jak i w ich strategii funkcjonalnej; w potęgowaniu nastroju, tworzeniu napięcia, budowania malarskiego sensu. Rozrastająca się dolna partia obrazu i wąski pas u góry – to uproszczona przestrzeń natury, najbliższa metaforze oceanu uciekającego poza horyzont, zamknięta od góry pasmem nieba. Dla abstrakcjonisty będzie to suprematyczny układ płaszczyzn, których wysmakowana kolorystyka i specyficzna płynna materia sugerują iluzję głębi i przestrzeni. Sensualność i zmysłowość przedstawienia przemawia za argumentem natury i biologią pejzażu, tym bardziej, że obecny zapis jest konsekwencją wcześniejszych doświadczeń artystki z figuracją i z deklaracjami o realistycznym ujęciu. To wyraźna propozycja pejzażowa o romantycznym rodowodzie, przedstawienie, które powstało z fascynacji jego klimatem, z zachwytu nad wyjątkowością chwili, z emocjonalnego przeżycia miejsca. W swej widzialności jest metaforą pejzażu sprowadzonego do przestrzeni: pod i nad horyzontem. Strategiczne centrum wydarzenia – linia rozdzielająca obie przestrzenie wyznacza magiczne zetknięcie się dwóch sfer: świtał i mroku, nieba i wody, sacrum i profanum, a zarazem dwóch struktur budujących sens przesłania.”
Profesor Janusz Karbowniczek zachęca do spojrzenia na dokonania Magdaleny Snarskiej w ciszy i skupieniu. Podzielamy tę opinię. Spotkanie z absolutem piękna wymaga dystansu i pokory.
tinta
Magdalena Snarska dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w pracowni prof. Wincentego Maszkowskiego w 1988 roku na kierunku Wychowanie Plastyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie (obecnie Akademia im. Jana Długosza). W Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu zrealizowała przewody naukowe w dyscyplinie: sztuki piękne, malarstwo: w 1997 roku przewód doktorski, w 2006 roku przewód habilitacyjny. Zatrudniona w macierzystej uczelni od 1988 roku. Swą twórczość prezentowała na 20 wystawach indywidualnych. Wzięła udział w 88 wystawach zbiorowych.
Nagrodzona w 16. Ogólnopolskim Konkursie Malarskim na Obraz im. Jana Spychalskiego, Poznań 1989; 10. Ogólnopolskim Konkursie „Muzyka w malarstwie”, Tychy 2004, w 43. Ogólnopolskim Salonie Zimowym Radom 2014; otrzymała też nominację w VIII Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego Lubaczów 2014.
URSZULA GIŻYŃSKA