Szembek - Gazeta Częstochowska

Piotr Szembek urodził się 14 grudnia 1788 roku w Warszawie. Rodzice zapewnili mu staranne, domowe wykształcenie, zatrudniając francuskiego guwernera. Chłopiec wychowany był w atmosferze miłości do Ojczyzny - Polski i przywiązania do wiary katolickiej ojców. Podjął studia w Berlińskiej Akademii Wojskowej, gdzie złożył celująco egzaminy i otrzymał patent oficerski. W roku 1806 w nadziei na odbudowę Polski związanej z osobą Napoleona oddał się do dyspozycji generała Henryka Dąbrowskiego. Ten zaś mianował go swoim najbliższym adiutantem. W tym charakterze odbył pierwszą kampanię polską Napoleona, trwająca od grudnia 1806 do czerwca 1807r. i zdobywał doświadczenie praktyczne na polu walki. Chrzest bojowy przeszedł 23 lutego 1807 roku pod Tczewem. W bitwie tej, jak wspomina jego krewny kapitan Józef Patelski z Kwaczały, Piotr Szembek z podległymi żołnierzami wyważył Prusakom bramę forteczną w Tczewie. Tym wyczynem zasłużył sobie na pochwałę w rozkazie dziennym i uznanie generała Henryka Dąbrowskiego. W tej „piekielnej kampanii”, jak ją nazywają znawcy, dzielnie walczył pod Gdańskiem. Następnie wraz z dywizją generała Henryka Dąbrowskiego, forsownym marszem udał się do Prus Wschodnich. Brał udział w decydującej bitwie tej kampanii pod Frydlądem, a zakończonej klęską armii rosyjskiej – sojuszniczki Prus. Efektem zwycięstw Napoleona, było utworzenie, na mocy traktatu w Tylży Księstwa Warszawskiego. Teren Księstwa stał się areną Strona 2 z 3 TOWARZYSTWO HISTORYCZNE im. SZEMBEKÓW W WARSZAWIE walk między wojskami austriackimi pod dowództwem arcyksięcia Ferdynarda d' Este, a sprzymierzonymi z Francją wojskami Księstwa Warszawskiego, dowodzonymi przez księcia Józefa Poniatowskiego. Na przeszkodzie stał Toruń, którego załoga odpierała wszystkie ataki kampanii austriackiej. Piotr Szembek brał udział w tych walkach. Za dzielną postawę w obronie Torunia został odznaczony krzyżem Virtuti Militari, dosłużył się stopnia szefa batalionu i otrzymał dowództwo nowo utworzonego z jeńców austriackich, batalionu francusko - włoskiego. W roku 1812 brał udział w walkach jako dowódca batalionu 11 pułku piechoty, służąc pod dowództwem Aleksandra Chlebowskiego w korpusie Mac Donalda. Po klęsce Wielkiej Armii, zatrzymał się z oddziałem w Gdańsku, w jednej z trzech większych twierdz jakimi był również Modlin i Zamość. Pozostały one w rękach francuskich na tyłach armii rosyjskiej, posuwającej się na zachód za uchodzącym wtedy Napoleonem. Pod dowództwem bohaterskiego generała Rappa, przez cały rok 1813 Piotr Szembek bronił miasta Gdańska. Znosił głód i trudy oblężenia miasta. Za kampanię 1812 i 1813 roku otrzymał Legię Honorową. W Gdańsku poznał swą przyszła żonę – Francuzkę. Była nią Henrieta Becu de Tavanier, która poznała swego przyszłego męża opatrując go po zranieniu w walkach – pełniąc posługę w szpitalu jako pielęgniarka ochotniczka. Kongres Wiedeński powołał do życia w roku 1815 Królestwo Polskie, ściśle związane z Rosją. Piotr hr. Szembek stanął przed dylematem, czy kontynuować tak dobrze zapowiadającą się karierę wojskową w szeregach tworzącego się wojska Królestwa, pod dowództwem brata Cara Wielkiego Księcia Konstantego, czy wzorem części generałów i wyższych oficerów polskich związanych z Napoleonem, podać się do dymisji ? Pod wpływem namów znajomych i nadziei na liberalizację Polski oraz własny Sejm, Piotr Szembek wstąpił do armii. Nastąpił okres szybkiego rozwoju kariery Szembeka. W ciągu 15 lat doszedł do stopnia generała brygady. Po koronacji Cara Mikołaja I został jego adiutantem i dowodził brygadą stacjonującą pod Sochaczewem. Generał Piotr Szembek zaprosił do swojego obozu Fryderyka Chopina, aby zagrał koncert. Nigdy więcej potem się nie spotkali. Fryderyk Chopin opuścił Polskę. Na wieść o wybuchu Powstania Listopadowego, Generał ze swoim 1 pułkiem strzelców pieszych wyruszył w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1830 roku z Sochaczewa do Warszawy, na ratunek Powstaniu Listopadowemu. Rankiem, dnia 3 grudnia 1830 r. generał Piotr Szembek wkroczył na czele swych oddziałów do Warszawy. Głębocki tak opisuje wydarzenia: „Cała Warszawa była w jak największym poruszeniu, widząc jak pierwszy oddział Wojska Polskiego na jej pomoc spieszący i pierwszego jenerała, który w stanowczy sposób zrywając stosunki z Wielkim Księciem Konstantym i władzami carskimi jawnie na stronę Powstania przeszedł. Wówczas to uniesiono okrzyk podległych żołnierzy i ludności Warszawy, który to później w przysłowie się zmienił: „Ufaj Szembekowi, Szembek nie zdradzi”. Zaraz po swym triumfalnym wjeździe do stolicy udał się do Rady Administracyjnej, gdzie powiedział między innymi: „To co mi obowiązek jak dobremu Polakowi i honor nakazuje, zrobiłem: Przychodzę łączyć się z wami”. Popularność i zaufanie, którymi cieszył się Piotr Szembek, wysunęły go na odpowiedzialne stanowisko Gubernatora Warszawy. Funkcję tę pełnił od 4 do 16 grudnia 1830 r. Generał Piotr hr. Szembek walczył w bitwie pod Olszynką Grochowską i Wawrem. W Powstaniu Listopadowym, bronił Olszynki Grochowskiej i Wawra wraz z przyjacielem, kapitanem Józefem Patelskim z Kwaczały k. Krakowa. Po upadku Powstania Listopadowego Generał Piotr hr. Szembek zamieszkał w południowej Wielkopolsce w Siemianicach, koło Kępna. Zajął się budowaniem szkoły, prowadzeniem gospodarki rolnej, rozbudową kościoła Św. Idziego. Generał Piotr hr. Szembek zmarł w Siemianicach k. Kępna w dniu 21 czerwca 1866 roku. Tam w krypcie kościoła Św. Idziego jego szczątki doczesne spoczywają do dzisiaj i są chlubą polskiego dążenia do wolności oraz wzorem dla obecnych mieszkańców, jak bronić Polski w dobie obecnej – Gen Piotr hr. Szembek bronił swej Ojczyzny z narażeniem własnego życia. Pielęgnował tradycje polskie i narodowe. Wychowywał do wolności podległych żołnierzy, a także syna Aleksandra. Pragnę na zakończenie również wspomnieć, że na Mazowszu i w Warszawie, Ksiądz Wacław Karłowicz, zainteresował mnie piękną Historią Powstania Listopadowego i Bitwy pod Olszynką Grochowską, w lutym 1831 roku. To również piękna postać Generała Dywizji Piotra Strona 3 z 3 TOWARZYSTWO HISTORYCZNE im. SZEMBEKÓW W WARSZAWIE hr. Szembeka, urodzonego warszawianina i mieszkańca Siemianic, została mi przypomniana jako uczestnika Bitwy pod Olszynka Grochowską z Rosjanami. Zainspirowany rozmową z Księdzem Wacławem Karłowiczem, w Rodowej Siedzibie Szembeków w Południowej Wielkopolsce w Siemianicach, w 1990 roku zorganizowałem pod Honorowym Patronatem Jego Ekscelencji Biskupa Stroby Metropolity Poznańskiego, z okazji 160 rocznicy Powstania Listopadowego i przypomniałem jego Bohatera generała Dywizji Piotra hr. Szembeka. W czasie tej dwudniowej konferencji, zorganizowałem Pierwszy po II wojnie światowej Zjazd Potomków Rodu Szembeków, w ich Rodowej Siedzibie, w Siemianicach. W tym samym czasie, wraz z Księdzem Karłowiczem, wystąpiliśmy w programie telewizyjnym Teleranek, pod redakcją Barbary Karwat, na temat Bohaterów Powstania Listopadowego. W roku 2005, pod Olszynką Grochowską powstał Głaz z Tablicą Pamięci Generała Dywizji Piotra hr. Szembeka. Byłem również inicjatorem nadania w 2010 roku, Gimnazjum nr 22 w Warszawie, imienia Generała Piotra hr. Szembeka. Uroczystość i Msza Święta w intencji Generała Piotra hr. Szembeka, odbyła się w Kościele p.w. Najczystszego Serca Maryi, z udziałem Jego Ekscelencji oraz Ks. Biskupa Henryka Hosera Biskupa Diecezji Warszawsko – Praskiej. To imię, dzięki mej inicjatywie jako Prezesa Zarządu Towarzystwa Historycznego im. Szembków, przejęła po reformie oświaty w Kraju, późniejsza Szkoła Podstawowa na warszawskiej Dzielnicy Praga – Południe m.st. Warszawy. Towarzystwo Historyczne im. Szembeków, zorganizowało wiele wydarzeń wciągu 34 lat, dla przywrócenia godnej pamięci Generała Dywizji Piotra hr. Szembeka. Miedzy innymi podczas rewitalizacji przed laty Placu Generała Piotra hr. Szembeka na warszawskiej Pradze, wydając broszurę poświęconą Jego Pamięci. Nazwę Placu im. Generała Piotra hr. Szembeka w Warszawie, nadano w 1927 roku. Prezes Zarządu Towarzystwa Historycznego im. Szembeków Władysław Ryszard Szeląg fot. wikipedia