Nie od dziś wiadomo, że na pewnym etapie rozwoju, człowiek zaczął poznawać otaczającą go rzeczywistość i siebie samego.
Na proces poznania z pewnością miało wpływ wiele elementów, jednak mowa ludzka do dziś uznawana jest za najważniejszy z nich. To właśnie przy pomocy znaków językowych przekazujemy sobie informacje, nazywając słowami wszystko, co tylko zdołamy wokół siebie spostrzec. Opanowawszy językowe tajniki, stajemy się wtajemniczonymi, choć współcześnie nie brakuje ignorantów, w tej jakby wydawać się mogło pierwotnej materii.
Można tak nazwać tych użytkowników języka, którzy lekceważą wszelkie normy poprawnościowe. Wspólnym wyznacznikiem takiego działania jest przekonanie, iż troska o znajomość podstawowych zasad i reguł, a w konsekwencji ich językowa realizacja jest tylko stratą czasu. Niestety, proste czynności komunikacyjne szybko weryfikują poziom zaawansowania językowego.
Być może dlatego jesteśmy świadkami tworzenia się zupełnie nowego języka w cyberprzestrzeni, wolnego od wszelkich prawideł i powinności zewnętrznych. Jednym z jego modnych wyznaczników jest zmierzanie do kondensacji formy i treści, użycie konkretnego przekazu zawartego w zaledwie kilku literach lub realizacji graficznej. Popularne jest też stosowanie różnorodnych technik zapisu, przypominających ciąg hieroglifów. Atrakcyjnym dopełnieniem tezy, że ważna jest forma, a nie treść są wszelkiego rodzaju gry językowe, czyli kreatywna „zabawa” kosztem kanonów poprawnościowych.
Mamy więc do czynienia z przesunięciem w funkcjonowaniu języka, zwłaszcza na płaszczyźnie (za)pisanej, której rytm wyznacza nowe medium. Być może jest to innowacyjne z punktu widzenia zwolenników tego typu komunikacji, jednak wpływa na zmianę zwyczaju używania znaków językowych i przypisanych im funkcji, czy szerzej – zwyczaju komunikowania się.
Można zatem powiedzieć, że Internet jest współcześnie nie tylko złodziejem czasu, ale i złodziejem poprawnej polszczyzny. Cóż, internauci nie gęsi, swój język mają…
Justyna Derda