Nazwę Góry Sokole nadali okoliczni mieszkańcy ze względu na częste występowanie w tym rejonie sokołów i puchaczy. Już w XIX w. tereny te zostały zauważone przez artystów. Pisali oni o “najrzadszych cudach natury”, “dziwnych i czarownych obrazach”. Pomimo niezaprzeczalnych walorów przyrodniczych tych okolic, rezerwat utworzono dopiero w latach 50., ale już w dwudziestoleciu planowano wydzielenie “Kniei Olsztyńskiej”.
Jadąc asfaltową drogą, wśród sosnowego i bukowego lasu, oglądamy białe ostańce, których wysokość dochodzi nawet do 400 m. Góry Sokole nazywa się czasem Beskidami w miniaturze. Dziesięć skalistych wzniesień i uroczysk, które znajdują się na tym terenie, m.in.: Sokola Góra, Kamienna Góra, Pustelnica, Puchacz, Knieja, Donica, Karzełek i Jodłowa Góra swe nazwy zawdzięcza mieszkańcom.
Z okazów przyrodniczych należy zwrócić uwagę na rosnącą w Górach Sokolich buczynę sudecką. Jest to najdalej w Europie wysunięte stanowisko tej rośliny. W jaskini pod Sokolą Górą spotkać można gatunek chrząszcza (jaki), który przetrwał do naszych czasów jeszcze z epoki lodowcowej.
Urokiem tych terenów są liczne jaskinie, m.in. najgłębsza Studnisko (75,5 m) czy uważana za najpiękniejszą – Jaskinia Maurycego o zachwycających naciekach, a także największa jaskinia o stałej temperaturze – ok. 3 stopni C w zimie (pod Sokolą Górą).
Rezerwat najlepiej zwiedzać pieszo, podążając zielonym i niebieskim szlakiem turystycznym. Dojechać można tu z Olsztyna lokalną drogą na Poraj (ul. Kuhna) do Biskupic, tam skręcić w lewo, następnie w Zrębicach (koło stawu) w lewo i w Ciecierzynie powraca się do drogi nr 76 na Kielce.
ŁS