Dziś, dzięki rozwojowi technologii inżynierii genetycznej, pacjenci mogą być leczeni przy pomocy insuliny ludzkiej produkowanej przez modyfikowane drożdże piekarskie. Ale historia insuliny zaczęła się kilkadziesiąt lat wcześniej, kiedy nawet nie śniło się o takich metodach.
W 1921 roku dwaj kanadyjscy uczeni: Charles Best i Frederick Banting odkryli insulinę. Pierwszą podali psu choremu na cukrzycę. Na początku lat 30. uznali, że insulina wykorzystywana do leczenia chorych działa zbyt krótko, co powoduje, że pacjenci zmuszeni są wstrzykiwać ją często i na dodatek w dużych ilościach. Firmy zajmujące się leczeniem cukrzycy – Novo i Nordisk, rozpoczęły równolegle badania, które pozwoliłyby stworzyć preparat insuliny o długim czasie działania. W 1935 roku bracia Thorvald i Harald Pedersenowie wprowadzili na rynek insulinę połączoną z adrenaliną. Niestety, było to przedsięwzięcie chybione, bowiem preparat całkowicie nie spełnił oczekiwań chorych. W 1936 roku nastąpił w końcu przełom w Nordisk. Hagedorn oraz B. Norman Jensen odkryli, że działanie insuliny można wydłużyć. Stało się to za sprawą protaminy – białka uzyskanego z mleczu pstrąga rzecznego. Wprawdzie pacjenci mogli zmniejszyć ilość wstrzyknięć w ciągu dnia, ale przed wstrzyknięciem musieli dodawać do preparatu płyn neutralizujący.
Kolejną nowością wprowadzoną przez firmę Novo w 1938 roku, była insulina protaminowo-cynkowa o przedłużonym działaniu (ZPI), którą wynaleźli dwaj Kanadyjczycy: D.A. Scott i A.M. Fisher. W 1946 roku dwóch badaczy: C. Krayenbuhl i T. Rosenberg uzyskali, w wyniku doświadczeń, krystaliczną insulinę protaminową (połączono insulinę protaminową z szybko działającą insuliną bez utraty lub zmiany efektu działania którejkolwiek z nich). W 1950 roku produkt ten został wprowadzony na rynek amerykański pod nazwą NPH – Neutral Protamine Hagedorn.
W 1953 roku zespół naukowców Novo zaprezentował insulinę Lente(r). Choć jej czystość, w porównaniu z pierwszą wyprodukowaną insuliną, była zdecydowanie lepsza, to wciąż nie był to finał poszukiwań. Ważną kwestią były alergie, jakie wywoływało stosowanie u pacjentów tego leku. Dążono do eliminacji zanieczyszczeń z istniejących dotychczas preparatów. W 1973 roku naukowcy Novo stworzyli preparat MC, czyli insulinę monokomponentną. Preparat ten był niezwykle czysty, zawierał tylko jeden składnik aktywny biologicznie, a mianowicie insulinę. W 1974 roku Nordisk wprowadził na rynek insulinę wysokooczyszczoną, a w 1977 dostępna już była cała gama insulin o standardzie MC. Wyeliminowano insulinę wołową. Na początku lat 80. Novo i Nordisk wprowadziły monokomponentną insulinę. W 1987 roku Novo, po raz pierwszy wyprodukowało przemysłowe ilości syntetycznej insuliny. Od tej pory produkcja insuliny przestała zależeć od trzustek zwierząt. W 1989 obie firmy połączyły się i powstała jedna Novo Nordisk.
Lata 90., to wynalezienie analogów insuliny oraz nowoczesnych metod jej podawania. Novo Nordisk jest dziś światowym liderem w diabetologii, naukowcy wciąż pracują nad nowymi technologiami i lekami. Być może w niedalekiej przyszłości będziemy świadkami kolejnego przełomu w leczeniu cukrzycy.
Na podstawie materiałów Novo Nordisk.
AW