Przebywali w Częstochowie
Król pruski, ur. 25.09.1744 w Berlinie, syn Augusta Wilhelma i Ludwiki Amalii brunszwickiej, bratanek Fryderyka II Hohenzollerna, który ogłosił go następcą tronu w 1758. Tron objął w 1786. Polityką zajmował się niechętnie. Zrezygnował ze znacznej części sprawowania władzy, powierzając ją przyjacielowi Woellnerowi, znanemu oszustowi i Bischoffuerderowi, awansowanemu na przybocznego adjutanta królewskiego. Wcześniej, będąc finansowo uzależnionym od stryja, czerpał korzyści finansowe z podejrzanych źródeł austriackich, rosyjskich, kurlandzkich, od osób prywatnych i lichwiarzy. W 1788 wydał edykt wprowadzający cenzurę i narzucający duchownym obowiązek przynależności do kościoła ewangelickiego. W 1790 nawiązał współpracę z cesarzem Leopoldem II, a w 1722 zawarł sojusz z Austrią przeciwko Francji, po czym wycofał się i podpisał z nią w Bazylei separatystyczny pokój. Zniósł monopol państwa w handlu tytoniem i kawą. Mimo nagannego trybu życia, potępionego przez otoczenie i podwładnych, szczęśliwie powiększyło się królestwo bez wielkich wysiłków wojennych o terytorium dwóch księstw niemieckich i zagrabione Polsce ziemie w II i III rozbiorze.
Zawarł dwa małżeństwa dynastyczne oraz za życia byłych królewskich małżonek dwa małżeństwa morganatyczne (zawarta z osobami niższego stanu) oraz jedno “wolne”, z córką królewskiego trębacza, której wyjednał tytuł hrabiny. Z tych pięciu związków urodziło się dwanaścioro dzieci. Ostatnie lata Fryderyk Wilhelm spędził w upadku duchowym, moralnym i fizycznym. W podobnym stanie była cała administracja pruska doprowadzona do zupełnego rozkładu. Polskie ziemie przyłączone do Prus doznały szczególnej grabieży, konfiskat dóbr narodowych i prywatnych. Zmarł w Berlinie 16.11.1797, skłócony z rodziną, znienawidzony we własnym kraju i Europie pozostawiając olbrzymi deficyt państwa i wielce hańbiącą pamięć.
Związki Fryderyka Wilhelma II z Polską i wizyta w Częstochowie. Król Fryderyk utrzymał w mocy zakaz swego poprzednika z 1754 i 1764, dotyczący organizowania i uczestnictwa pielgrzymek z Prus do Częstochowy na Jasną Górę. Obłuda i wiarołomność pruskiego króla dały znać o sobie, gdy podczas bitwy korpusu Kościuszki pod Szczekocinami z Moskalami 6.06.1794 pokazały się na polu oddziały pruskie, które Polacy w pierwszej chwili uznali jako sojusznicze, uzasadniajac ich obecność traktatem polsko-pruskim podpisanym w Warszawie 29.03.1790, mocą którego Fryderyk Wilhelm II wiązał się przymierzem z Polską. Okazali się agresorami. Król pruski był m.in. inicjatorem w 1793 II rozbioru Polski, w którym Prusacy zajęli Wielkopolskę i województwa: gnieźnieńskie, kaliskie, sieradzkie, łęczyckie, część rawskiego i brzeskiego, Ziemię Dobrzyńską, Częstochowę, Gdańsk i Toruń z ludnością 1 mln 300 tys. mieszkańców. Również w III rozbiorze uczestniczyły Prusy, wspólnie z Rosją, grabiąc dalsze ziemie, powodując całkowitą zagładę państwa polskiego. 6 i 7 marca 1794 pruska jednostka wojskowa, dowodzona przez Karola Filipa Pollitza, w imieniu Fryderyka Wilhelma II zajęła twierdzę jasnogórską. Król pruski był w Częstochowie rok wcześniej, a mianowicie 28.10.1873, pozostając na Jasnej Górze dwa dni. “Pozostawił w skarbcu złoty medal i trzy sztuki litej materii”. Pruski gość odwiedził bibiotekę, po środku której stoją dwa inkrustowane stoły, dzieła sztuki, wykonane przez brata Grzegorza Woźniakowica. “…król Fryderyk Wilhelm II miał (jako miłośnik sztuki) ochotę zagrabić te stoły, ale że były za wielkie, więc nie dały się wynieść bez uszkodzenia drzwi”. Ponad 140 lat później, inny “król” narodowości niemieckiej, Hans Frank, sezonowego państwa pod nazwą Generalna Gubernia, z powodu wąskich drzwi w bibliotece też nie mógł spełnić swej zachcianki.
ROMAN WINIAREK