Szóstym z kolei dowódcą 7 Dywizji Piechoty był Eugeniusz Pogorzelski urodzony 13 stycznia 1867 roku w Sannikach (pow. gostyniński) jako syn Aleksandra i Wiktorii z Golędzinowskich. Po ukończeniu sześciu klas gimnazjum w Warszawie rozpoczął służbę w armii rosyjskiej 19 listopada 1886.
Zanim został mianowany na najniższy stopień oficerski – podporucznika – uczył się w Szkole Wojskowej w Wilnie przez cztery lata do 1890 roku. Wówczas otrzymał przydział do 4 pułku strzelców stacjonującego w Kutnie i w Łodzi. Kolejne awanse dostawał co pięć lat; na porucznika w 1895, zaś na sztabskapitana w 1900. Brał udział w wojnie z Japonią w latach 1904-1905, w której Rosja poniosła klęskę. Po tej wojnie w 1905 roku awansował na kapitana.
Do wybuchu I wojny światowej dowodził kompanią piechoty, a następnie po jej rozpoczęciu batalionem piechoty na froncie niemieckim. W 1915 został podpułkownikiem, zaś 26 stycznia 1916 pułkownikiem i dowódcą 51 pułku piechoty. Kolejnym oddziałem jakim dowodził był 716 rezerwowy pułk piechoty walczący na froncie rumuńskim. Ponieważ we wrześniu 1917 roku ten pułk został rozformowany więc włączył się w organizację polskich oddziałów wojskowych na południu Ukrainy. 30 grudnia 1917 mianowany został dowódcą polskiej 8 Dywizji Strzelców wyodrębnianej z rosyjskiej 6 Armii. Gdy projekt formowania tej dywizji upadł został więc dowódcą polskiego 5 pułku zapasowego w Kiszyniowie. 1 kwietnia 1918 przyłączył się z pułkiem do II Korpusu Polskiego na Ukrainie. W bitwie pod Kaniowem naszego wojska dostał się do niewoli niemieckiej 11 maja i przebywał w obozie jenieckim do zawieszenia broni.
Po powrocie do kraju został 15 listopada 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony dowódcą własnego oddziału, który rozwinął w tzw. Brygadę Kresową (15 listopada 1918-18 lutego 1919). Po likwidacji Brygady otrzymał przydział 6 lutego na komendanta miasta Radomia i wkrótce bo już 25 lutego został zamianowany na zastępcę dowódcy 27 pułku piechoty w Częstochowie. Od 10 kwietnia 1919 był dowódcą Okręgu Wojskowego w Kielcach, zaś z 15 maja tegoż roku zaczął dowodzić powstającą XIV Brygadą Piechoty złożoną z 11 pp i 27 pp. Sprawował dowodzenie Brygadą sprężyście i z dużym talentem w walkach z bolszewikami na Ukrainie aż do rozejmu z Rosją. 1 maja 1920 awansował do stopnia generała podporucznika (generała brygady).
W 1921 ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców w Warszawie, po czym objął dowodzenie 7 Dywizją Piechoty 7 listopada tegoż roku. Dowodził częstochowską dywizją do 20 stycznia 1923 roku, po czym został przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu nr I. 30 sierpnia 1923 został I zastępcą szefa Administracji Armii. Kolejnym miejscem służby była Łódź (1 lutego – 24 czerwca 1924) jako zastępca dowódcy Okręgu Korpusu nr IV. Został awansowany na generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1924. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku przeszedł w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł 18 marca 1934; pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyża Walecznych, Medalu Pamiątkowego za Wojnę 1918 – 1921 i Medalu Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. W zawartym małżeństwie z Anną Puchalską miał syna Wiktora (20 grudnia 1899-940), kapitana uzbrojenia WP, jeńca obozu w Starobielsku, zamordowanego przez NKWD w Charkowie. W zawartym małżeństwie z Anną Puchalską w 1896 miał syna Wiktora (20 grudnia 1899 wiosna 1940), kapitana uzbrojenia Wojska Polskiego, więzionego w obozie w Starobielsku i zamordowanego przez NKWD w Charkowie.
na zdjęciu gen. E. Pogorzelski
Lech Mastalski