W podczęstochowskiej Kamienicy Polskiej żywa jest pamięć o kapłanie i zakonniku, który się tu urodził, choć niezbyt wiele lat życia tam mieszkał, jednakże do tej pory żyją tam jego krewni. Bolesław Krachulec przyszedł na świat 2 października 1913 roku jako syn Teofila i Apolonii z d. Czernej. Rodzice oprócz niego mieli jeszcze córkę i 3 synów (1 z nich zmarł 2 tygodnie po urodzeniu). Krewni posługują się nieco zmienioną pisownią nazwiska: „Kracholec”. Najpewniej swe powołanie do życia konsekrowanego zawdzięczał religijnej rodzinie, a w szczególności matce. Jak wielu świętych i mistyków, on także stracił matkę w dość młodym wieku, miał zaledwie 13 lat kiedy zmarła, sama zaledwie 38 lat przeżywszy.
Dość szybko zdecydował się odpowiedzieć na głos powołania i wstąpił do zakonu Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Początkowo w Polsce jego duchowy szlak znaczyły domy zakonne w takich miejscowościach jak Lubliniec (juniorat – Niższe Seminarium Duchowne), Markowice (nowicjat), Krobia i Obra (scholastyka, czyli Wyższe Seminarium Duchowne).
W czasie tym zdobywał wykształcenie na studiach filozoficzno-teologicznych (również po wybuchu II wojny światowej, której nieprzewidywalne koleje „rzuciły” go do Francji). Zakończył studia, przyjmując święcenia kapłańskie we Francji, w Nôtre Dame des Lumières 22 lutego 1942. Zaraz potem rozpoczął posługę w charakterze duszpasterza Polaków w schroniskach La Bastide i Bagnon-Les-Bains. Miejsca te znajdowały się na terenie nieokupowanej południowej Francji, którą administrował kolaborujący z Niemcami rząd z siedzibą w Vichy. Po wkroczeniu Niemców Bolesław przez Pireneje przedostaje się do Hiszpanii, trafia do Barcelony, następnie przez Portugalię i Gibraltar dociera na Wyspy Brytyjskie. Tam spotyka biskupa polowego Wojska Polskiego Józefa Gawlinę, który prosi go o objęcie opieką duszpasterską i wychowawstwem szkoły dla polskich chłopców, którzy wydostali się ze Związku Radzieckiego z armią generała W. Andersa. Chłopcy ci mieli być przygotowywani do służby w RAF, brytyjskich Królewskich Siłach Powietrznych. W ten oto sposób Ojciec Krachulec w 1943 przywdział mundur lotniczy, został nauczycielem i wychowawcą w Royal Air Force College w Cranwell i służył w RAF w stopniu Suqadron Leader (odpowiednik polskiego kapitana). Oprócz nauczania chłopców pełnił posługę duszpasterską jako kapelan wśród Polaków pełniących służbę na 5 okolicznych lotniskach. Zakończył tę zaszczytną służbę 6 lat później w momencie zamknięcia szkoły, przyznano mu za nią Medal Lotniczy, awansowano na majora rezerwy.
Misjonarze oblaci to zakon założony we Francji, 25 stycznia 1816 w Aix-en-Provence (Prowansja), przez arystokratę księdza Eugene de Mazenod oraz 4 ochotników, którzy chcieli poświęcić się pracy na rzecz odnowy moralnej zarówno narodu jak i Kościoła, spustoszonych działaniami rewolucji francuskiej. 17 lutego 1826 roku papież Leon XII zatwierdził zgromadzenie pod nazwą „Misjonarze Oblaci Najświętszej i Niepokalanej Panny Maryi”. W roku 1841 Misjonarze, odpowiadając na potrzeby Kościoła w Kanadzie, zdecydowali się wyjść ze swą posługą głoszenia Ewangelii poza granice Francji. Dziś są obecni w 74 krajach świata. Pierwsi polscy oblaci początkowo pracowali wśród emigrantów polskich w Kanadzie i Niemczech. W roku 1920 przybyli do Polski z myślą o założeniu polskiej prowincji zakonu. Tymczasowo zatrzymali się w Piekarach Śląskich, gdzie głosili kazania, słuchali spowiedzi i pomagali okolicznym proboszczom głosząc misje i rekolekcje. Zaangażowali się także w działania patriotyczne, zwłaszcza na rzecz plebiscytu dotyczącego przynależności państwowej Śląska po I wojnie światowej. Dość prędko przenieśli się do Krotoszyna, gdzie wynajęli dom i otworzyli tam juniorat. Potem powstały kolejne placówki, wcześniej już wymienione w tekście. Tak więc przed wojną w Polsce oblaci działali na terenie dawnego zaboru pruskiego, na Śląsku i w Wielkopolsce. Podczas wojny i okupacji niemieckiej polscy oblaci stracili aż 15% swojego stanu osobowego. Po zakończeniu działań wojennych bardzo powoli odbudowywali swój stan osobowy, jednocześnie pełniąc wiele posług w diecezjach i parafiach, zwłaszcza na Ziemiach Zachodnich, ze względu na niedostatek kapłanów.
Po zdemobilizowaniu na początku 1949 roku O. Krachulec wyjechał do Francji, gdzie podjął posługę w Instytucie Św. Kazimierza w Béthune (od 26 stycznia 1949), następnie zamieszkał w Vaudricourt, gdzie spędził długie lata aż do 1976. Obszar ten położony w północnej Francji w okolicach miasta Lille zamieszkiwało wielu emigrantów z Polski i ich potomków. Jeszcze przed I wojną światową Polacy emigrowali by pracować w tamtejszych kopalniach węgla. Zaskarbił sobie u nich ogromny szacunek, przywiązanie i wdzięczność. Warto nadmienić że niemało innych polskich oblatów także zdecydowało się zostać po wojnie we Francji aby „pomóc polskiej emigracji wyjść ze stanu robotniczego i faworyzować integrację drugiego pokolenia w ich nowym kraju pobytu, chroniąc zarazem wymiar dwukulturowy”.
Po czym poznać dobrego nauczyciela i wychowawcę? Najczęściej po tym, że nawet po wielu latach utrzymują z nim kontakty i odwiedzają wychowankowie i uczniowie. Tak też było z O. Krachulcem, we Francji przez wiele lat odwiedzali go i kontaktowali się z nim dawni podopieczni z Cranwell…
Jako że O. Krachulec posiadał niebywały talent muzyczny (był kompozytorem kilkuset pieśni), w Vaudricourt założył Chłopięcy Chór Świętego Stanisława, którego był dyrektorem i dyrygentem przez wiele lat (współbracia żartobliwie nazywali go „Chopinem”). Chór ten dał liczoną w setkach liczbę koncertów w różnych krajach Europy, m.in. w operze w Lille, w Paryżu w sali Pleyel, w Watykanie w 1966 podczas uroczystości milenijnych Chrztu Polski w obecności papieża Pawła VI. W latach 1976–2001 był duszpasterzem polonijnym w Béthune. Późną jesień życia spędził jako rezydent w Domu Zakonnym w Vaudricourt aż do swojej śmierci. Zmarł 12 sierpnia 2004 roku w Beuvry we Francji, został pochowany na cmentarzu w pobliskim Vaudricourt.
Maciej Świerzy
Bibliografia:
ancienssaintcasimir.e-monsite.com
https://listakrzystka.pl/krachulec-boleslaw/