Z Lechem Jędryką, nie tylko o polskim chlebie

Dla częstochowian nazwisko Pańskie kojarzy się jednoznacznie. Jędryka – piekarnia. Czy ta rozpoznawalność oznacza, że jest Pan człowiekiem sukcesu?

Dla częstochowian nazwisko Pańskie kojarzy się jednoznacznie. Jędryka – piekarnia. Czy ta rozpoznawalność oznacza, że jest Pan człowiekiem sukcesu?
Lech Jędryka: A czym jest sukces? Dla mnie jest to przede wszystkim wypadkowa bardzo wielu czynników, z których na pierwszym miejscu wymienię pracę całej rodziny i łaskę od Boga, że pozwolił mi odnaleźć właściwą dla siebie drogę. Mnie udaje się spełniać w wymiarze ludzkim, jako mężowi, ojcu, dziadkowi i zawodowym – jako firmie „Jędryka”. To, co robię, przede wszystkim kontakty z bardzo wieloma ludźmi z branży, zarówno w kraju, jak za granicą, dają mi możliwość rozwoju intelektualnego i zawodowego. Bez zaplecza w rodzinie – nie można tego osiągnąć. Te dwa światy uzupełniają się, dopełniają.
Zatrzymajmy się na wspomnianych kontaktach. Jest Pan człowiekiem, który nie boi się wezwań. Był Pan Starszym Cechu Rzemiosł Różnych w Częstochowie, a następnie prezesem Stowarzyszenia Rzemieślników Piekarstwa Rzeczpospolitej, cały czas działa w jego zarządzie, jest Pan również członkiem Rady Gospodarki Żywnościowej przy Ministrze Rolnictwa. Uczestnictwo w Targach, członkostwo w Stowarzyszeniu Piekarzy, czynny udział w konferencjach naukowych dotyczących zagadnień piekarnictwa, technologii żywności. Jak zdefiniować tę Pańską aktywność, przecież to nie przymus?
– Wyznaję zasadę, że człowiek uczy się całe życie, więc chcę wykorzystać każdą sytuację do pomnożenia swojej wiedzy. Stąd np. moje wyjazdy do Francji i kontakty z tamtejszymi organizacjami piekarzy. Z ich działalności i tradycji chciałbym przenieść na polski grunt ogromne poszanowanie chleba, które wymusza doskonałą, jakość pieczywa. Myśmy to gdzieś zagubili. Może to wynik zbyt małej świadomości społeczeństwa, jak wielką rolę w żywieniu człowieka odgrywa chleb. Czy na co dzień uświadamiamy sobie, że np. 6 kromek chleba z mąki z pełnego przemiału ma w swoim składzie tyle samo błonnika co 7 kg pomidorów czy 2 kg ziemniaków? Kiedy we Francji drastycznie spadło spożycie chleba, sygnały o tym zjawisku dotarły nie ze środowiska piekarzy, ale lekarzy właśnie. Zaniepokoił ich spadek odporności, co wobec przeprowadzonych w Szwecji badań, które dowiodły, że skórka chleba „wymusza” na organizmie produkcję przeciwciał, pozwoliło skojarzyć te dwa zjawiska. Mówiąc o tych sprawach myślę oczywiście o pieczywie wyprodukowanym zgodnie z elementarnymi zasadami – na prawdziwym zakwasie, nie o wyrobach chlebopodobnych, czy tych z szokowo mrożonego ciasta. Dziś walczymy o wprowadzenie specjalnych oznakowań, aby konsument wiedział, co spożywa, żeby mógł świadomie wybierać.
A.D. Kiedy rozmawialiśmy przed laty powiedział Pan takie słowa: „Do osiągnięcia sukcesu nie wystarczą walizki pieniędzy, potrzeba czegoś, co ludzie nazywają szczęściem, a ja określam Bożym błogosławieństwem. To przecież zobowiązuje”. Potwierdzeniem, że to nie tylko słowa, była przyznana Panu w 2004 r. nagroda im. Johna van Hengela za niesienie pomocy potrzebującym. Czy z perspektywy ostatnich lat, kiedy Polska zmienia się gospodarczo, ale również mentalnie, dalej dostrzega Pan konieczność pomocy? Tak wiele mówi się dziś o tym, że to się nie opłaca, że bez sensu dawać, lepiej zmuszać do działania.
– Moja współpraca z „Betel” czy innymi wspólnotami wynika z zakodowanej w sercu skali wartości, którą otrzymałem w domu. Życie to nie mieć, ale być. Tyle ile dostaniemy w życiu, powinniśmy umieć oddać, czyli podzielić się. Powtórzę, co już wtedy mówiłem – umiejętność patrzenia sercem, to cała tajemnica mojej działalności dla innych.
Dziękuję serdecznie za rozmowę.

ANNA DĄBROWSKA