Pod zachodnim obrzeżem cmentarza w Złotym Potoku znajduje się zbiorowa mogiła żołnierzy WP, którzy polegli 3 i 4 września ’39. Obrzeże to nie ma praktycznie żadnego ogrodzenia (co widać na zdjęciu), bowiem stanowi je tylko zalesiony stok Wilczej Góry. W okresie przedwojennym cmentarz ten był o ok. 20 m węższy niż obecnie, co pokazuje południowy, stary mur cmentarny, który urywa się wcześniej, niż obszar obecnego miejsca pochówków. Gdy więc przyszło pochować ponad 100 żołnierzy z 7. Dywizji Piechoty, którzy polegli w lasach złotopotockich walcząc w okrążeniu z dwiema dywizjami piechoty niemieckiej i jedną dywizją pancerną – to na kameralnym, wiejskim cmentarzyku nie było już dla nich miejsca. Ogromna, bratnia mogiła powstała więc na zewnątrz cmentarza, tuż pod istniejącym wówczas murem. By później mogiła ta mogła się jednak znaleźć w obrębie cmentarza mur ten zlikwidowano poszerzając obszar cmentarny do dzisiejszych rozmiarów. Jednak zachowana do dzisiaj mogiła nie odpowiada rozmiarom pierwotnego miejsca pochówku naszych żołnierzy. Ostatni rząd cywilnych grobów oraz alejka biegnąca wzdłuż mogiły wojskowej znajdują się częściowo na dawnym miejscu wielkiego dołu jaki wykopano pod dawnym murem cmentarnym, by złożyć w nich ciała poległych. Na istniejących obecnie tablicach można odczytać 22 nazwiska żołnierzy z których większość służyła w 74. pp z Lublińca, na czele z majorem Janem Wrzoskiem, którego postać jest wyróżniona szczegółową tablicą kamienną (na zdjęciu). Jednak, jak już wspomniałem, spoczywa tutaj więcej niż 22 naszych żołnierzy, bowiem pod Złotym Potokiem została rozbita jedna z polskich dywizji piechoty, z której tylko nieliczna grupa przedarła się dalej na wschód znacząc następne “ślady” Kampanii Wrześniowej. Cdn.
ANDRZEJ SIWIŃSKI