Barbara Rosiek – urodziła się w Częstochowie. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Pracowała jako psycholog w szpitalach w Lublińcu i Częstochowie, a także w Towarzystwie Rodzin i Przyjaciół Dzieci Uzależnionych \\\”Powrót z U\\\”. Od 1993 roku jest członkiem Oddziału Krakowskiego Związku Literatów Polskich. Swoje wiersze oraz prozę zamieszczała na łamach \\\”Galerii\\\”, \\\”Integracji\\\”, \\\”Okolic\\\”. Wydała trzy powieści. Debiut książkowy Barbary Rosiek – \\\”Pamiętnik narkomanki\\\” ukazał się w 1985 roku. Kilka lat poźniej, kolejno powstały: \\\”Kokaina\\\” (1992) oraz \\\”Byłam schizofreniczką\\\” (1995). Jest także autorką dziewięciu tomików poetyckich.
W 2002 roku, za całokształt literacki, Barbara Rosiek, otrzymała srebrny medal, przyznany przez International Biographical Centre Cambridge England. Otrzymanie medalu, wiąże się z zamieszczeniem biogramu osoby nagrodzonej w międzynarodowej edycji \\\”Who\\\’s Who 2000-2100\\\”. Ze względu na zły stan zdrowia Barbara Rosiek nie pracuje zawodowo.
– Rok 2002 był dla Pani rokiem ważnym i wyjątkowym.
– Pod względem literackim, rzeczywiście, był to dobry i ważny rok. Po raz dziewiąty został wznowiony \\\”Pamiętnik narkomanki\\\”, a po raz drugi, tym razem \\\”Pracownia Słów\\\” wydała \\\”Kokainę\\\”. Ale najistotniejszą sprawą dla mnie było to, iż zostałam obdarowana srebrnym medalem za całokształt twórczości literackiej. Medal został mi przyznany przez International Biographical Centre Cambridge England. Do tej nagrody zgłosił mnie Związek Literatów Polskich Oddział w Krakowie. Naprawdę, proszę mi wierzyć, wydarzenie to, było dla mnie ogromnym
zaskoczeniem a także i dużą radością.
– Pani debiut literacki to \\\”Pamiętnik narkomanki\\\”. Czy spodziewała się Pani, że książka zdobędzie ogromną popularność wśród różnych kręgów czytelników: młodzieży, rodziców i wychowawców?
– Absolutnie nie. Pisząc \\\”Pamiętnik narkomanki\\\” pragnęłam zwrócić uwagę na, istniejący już wówczas w Polsce, poważny problem narkomanii wśród młodzieży. Książka ta jest ostrzeżeniem oraz przestrogą dla tych, którzy chcieliby spróbować narkotyku. Wiem, że \\\”Pamiętnik\\\” czytany jest przez młodych ludzi z ogromnym zainteresowaniem, o czym dowiaduję się w bezpośrednich rozmowach i na spotkaniach autorskich. Utwór ten wszedł również do kanonu lektur szkolnych i doczekał się wielu adaptacji teatralnych. Wystawiany był na scenach w Olsztynie, Częstochowie, Elblągu, Zielonej Górze, Bielsku-Białej.
Barbara Rosiek – urodziła się w Częstochowie. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Pracowała jako psycholog w szpitalach w Lublińcu i Częstochowie, a także w Towarzystwie Rodzin i Przyjaciół Dzieci Uzależnionych \\\”Powrót z U\\\”. Od 1993 roku jest członkiem Oddziału Krakowskiego Związku Literatów Polskich. Swoje wiersze oraz prozę zamieszczała na łamach \\\”Galerii\\\”, \\\”Integracji\\\”, \\\”Okolic\\\”. Wydała trzy powieści. Debiut książkowy Barbary Rosiek – \\\”Pamiętnik narkomanki\\\” ukazał się w 1985 roku. Kilka lat poźniej, kolejno powstały: \\\”Kokaina\\\” (1992) oraz \\\”Byłam schizofreniczką\\\” (1995). Jest także autorką dziewięciu tomików poetyckich.
W 2002 roku, za całokształt literacki, Barbara Rosiek, otrzymała srebrny medal, przyznany przez International Biographical Centre Cambridge England. Otrzymanie medalu, wiąże się z zamieszczeniem biogramu osoby nagrodzonej w międzynarodowej edycji \\\”Who\\\’s Who 2000-2100\\\”. Ze względu na zły stan zdrowia Barbara Rosiek nie pracuje zawodowo.
– Rok 2002 był dla Pani rokiem ważnym i wyjątkowym.
– Pod względem literackim, rzeczywiście, był to dobry i ważny rok. Po raz dziewiąty został wznowiony \\\”Pamiętnik narkomanki\\\”, a po raz drugi, tym razem \\\”Pracownia Słów\\\” wydała \\\”Kokainę\\\”. Ale najistotniejszą sprawą dla mnie było to, iż zostałam obdarowana srebrnym medalem za całokształt twórczości literackiej. Medal został mi przyznany przez International Biographical Centre Cambridge England. Do tej nagrody zgłosił mnie Związek Literatów Polskich Oddział w Krakowie. Naprawdę, proszę mi wierzyć, wydarzenie to, było dla mnie ogromnym
zaskoczeniem a także i dużą radością.
– Pani debiut literacki to \\\”Pamiętnik narkomanki\\\”. Czy spodziewała się Pani, że książka zdobędzie ogromną popularność wśród różnych kręgów czytelników: młodzieży, rodziców i wychowawców?
– Absolutnie nie. Pisząc \\\”Pamiętnik narkomanki\\\” pragnęłam zwrócić uwagę na, istniejący już wówczas w Polsce, poważny problem narkomanii wśród młodzieży. Książka ta jest ostrzeżeniem oraz przestrogą dla tych, którzy chcieliby spróbować narkotyku. Wiem, że \\\”Pamiętnik\\\” czytany jest przez młodych ludzi z ogromnym zainteresowaniem, o czym dowiaduję się w bezpośrednich rozmowach i na spotkaniach autorskich. Utwór ten wszedł również do kanonu lektur szkolnych i doczekał się wielu adaptacji teatralnych. Wystawiany był na scenach w Olsztynie, Częstochowie, Elblągu, Zielonej Górze, Bielsku-Białej.
– Jaki jest Pani stosunek do tej książki?
– Bardzo osobisty, jest dla mnie ważna. To zapis moich przeżyć, a także bolesnych i gorzkich doświadczeń.
– Czym dla Pani jest pisanie?
– Życiem. Duchowym kontaktem z Bogiem. Jest to dialog z otaczającym nas światem. Poprzez pisanie mam wrażenie, że wiążę się z drugim człowiekiem. Praca literacka pomaga mi przetrwać trudne momenty. Ma ona dla mnie znaczenie terapeutyczne. Przeżywam niekiedy różne lęki i właśnie pisanie wewnętrznie mnie uspokaja. Piszę codziennie. Jestem owładnięta pasją tworzenia. Piszę także dziennik. Zapisałam już kilkadziesiąt zeszytów. Dzień po dniu zapisuję swoje przeżycia, stany emocjonalne, porażki i zwycięstwa.
– Jakie są dalsze Pani plany twórcze?
– W tym roku ukaże się tomik wierszy \\\”Krzyk\\\”. Wiersze, które złożą się na ten zbiorek, poświęcone są mojemu Tacie. Pisząc je, pogodziłam się z odejściem na zawsze ludzi bliskich, kochanych. Niebawem ukaże się także kolejny tom prozy.
– Czym, poza pracą literacką, Pani się interesuje?
– Dużo czytam, interesuję się filozofią i kocham podróże.
– Co dla Pani jest najważniejsze w życiu?
– Miłość, przyjaźń, spokój wewnętrzny. Dzięki moim przyjaciołom, życie dla mnie staje się łatwiejsze, prostsze i mniej skomplikowane.
– Dziękuję za rozmowę i gratuluję nagrody.
Barbara Szymańska