Od parafii do parafii w byłym województwie (317)
Opisana już w 314 odcinku tego cyklu Stradomka posiada kilka zasilających ją źródeł. Najbardziej wydajne i malownicze znajduje się w jesionowo – olszowym lesie na poboczu Cisia. Jest to już wschodni kraniec Parku Krajobrazowego „Lasy nad Górna Liswartą”. Jego krystaliczna, jurajska woda jest tutaj ujęta rynienką, która pozwala pobierać ją do użytku spożywczego. Prowadzi do niego zagospodarowana ścieżka dydaktyczno– przyrodnicza z opisowymi stacjami turystycznymi. Przygotowało je Leśnictwo w Blachowni, przy pomocy środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach. W 2006 r. odsłonięto uroczyście przy źródełku murowaną kapliczkę z płaskorzeźbą świętego Huberta. W ten sposób ten patron myśliwych i leśników użyczył swego imienia także temu uroczysku przyrody.
Nie tylko w czasie okupacji rejon Blachowni był dramatycznie podzielony. Także zaraz po wojnie, najpierw do 1952 roku Blachownia należała do gminy Dźbów (obecnie dzielnica Częstochowy), następnie przez dwa lata gmina funkcjonowała w Ostrowach. Wreszcie pod koniec 1954 roku powstała Gromadzka Rada Narodowa w Blachowni. Gromada ta stała się w 1959 roku osiedlem, które mając nadal swoją Radę Narodową dotrwało do 1966 roku. Wreszcie z dniem 1 stycznia 1967 roku Blachownia otrzymała prawa miejskie. Teraz już Miejska Rada Narodowa trwała do końca 1973 roku, kiedy to jej kompetencje przejął naczelnik miasta i podległy mu Urząd Miejski w Blachowni.
W 1982 roku biskup Stefan Bareła ustanowił nową parafię w Aleksandrii. Wbrew władzy państwowej przeznaczył na jej teren część parafii z Blachowni (południowy obszar), a także z Konopisk. Pierwotnie Aleksandria to nadgraniczny leśno-podmokły teren po wschodniej stronie kordonu w czasie zaborów, o nazwach: Stawki, Cztery Kopy, Pogranicze, czy Kurwinów. Dopiero w 1884 roku, gdy doszło na tym terenie do dużej parcelacji zmieniono te osady na miejscowość Aleksandria (na cześć cara Rosji Aleksandra II) – z późniejszym podziałem na część: I i II. Teraz główną i bardzo długa ulicą jest tutaj Gościnna Przy niej to właśnie znajduje się nowy kościół parafialny z bardzo ciekawą historią. Już od 1977 r. wikariusz z Konopisk ks. Andrzej Walaszczyk odprawiał w Aleksandrii potajemne nabożeństwa, w przystosowanym do tego celu baraku. Wcześniej nabył go nielegalnie (na nazwisko krewnych) i sam obok niego zamieszkał w drewnianej szopie. W 1978 r. biskup ks. Stefan Bareła ustanawia w Aleksandrii wikariat podlegający parafii w Konopiskach. Mimo, że był to okres wyboru Polaka na papieża wikariusz nie może otrzymać stałego zameldowania w Aleksandrii. W 1982 r. powstaje jednak tutaj parafia, a jej pierwszym proboszczem zostaje ks. Wojciech Dylakiewicz. Proboszcz ten nie doczekał się jednak pozwolenie na budowę nowego kościoła. Dopiero następny proboszcz ks. Henryk Pacud może wreszcie w 1989 r. rozpocząć budowę kościoła i plebanii. Wnosi on – wraz ze swą rodziną – bardzo duży wkład w tą inwestycję. Już w 1991 r. były gotowe mury obecnej świątyni, a rok później mogło się odbyć pierwsze nabożeństwo. Po dalszej rozbudowie i modernizacji doszło w 2000 r. do poświęcenia nowego kościoła przez biskup ks. Stanisława Nowaka. Ciekawostką są ustawione przed kościołem trzy, różnej wielkości bloki skalne rudy żelaza, jaką przez wieki wydobywano w tej okolicy. Natomiast na 25- lecie parafii (w 2006 roku) ustawiono z boku kościoła wysoki postument z postacią ukoronowanego Chrystusa w otoczeniu dwóch, zrywających się do lotu orłów. Prowadząca od kościoła boczna uliczka do pobliskiego cmentarza jest ozdobiona długim rzędem jednakowych żelaznych krzyży. Każdy z nich został ufundowany przez mieszkańców poszczególnych ulic w Aleksandrii.
Tekst i zdjęcia –
Andrzej Siwiński