będący ostatnim dowódcą piechoty dywizyjnej w Niepodległej urodził się 16 lipca 1894 w Radymnie, powiatu jarosławskiego jako syn Władysława i Kamilli z Rotterów.
będący ostatnim dowódcą piechoty dywizyjnej w Niepodległej urodził się 16 lipca 1894 w Radymnie, powiatu jarosławskiego jako syn Władysława i Kamilli z Rotterów. Uczęszczał do I Gimnazjum w Przemyślu, gdzie też w latach 1908 – 1910 brał udział w tajnym skautingu dowodząc „zastępem” młodych entuzjastów. W 1912 zdał maturę w III Gimnazjum Jana III Sobieskiego w Krakowie, po czym do wybuchu I wojny światowej studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Należał do II Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Krakowie; przeszedł tam kurs rekrucki, podoficerski oraz podchorążych z egzaminem oficerskim. Zgłosiwszy się na mobilizację strzelecką 7 sierpnia 1914 został wcielony do baonu uzupełniającego, z którego skierowano go w początkach września tegoż roku na Węgry w składzie I baonu 2 pułku piechoty Legionów. W szeregach baonu odbył kampanię karpacką. Został mianowany chorążym z 29 sierpnia 1915, zaś z 1 kwietnia 1916 – podporucznikiem. W czasie walk nad Stochodem był ranny 8 sierpnia 1916 pod Rudką Miryńską. Po wycofaniu Legionów z frontu ukończył, wyższy kurs oficerski w 4 pułku piechoty Legionów w Zegrzu w 1916. Po kryzysie przysięgowym wcielony był do armii austriackiej i skierowany do Radymna na kurs oficerów zapasowych X Korpusu, który ukończył w grudniu 1917. Zwolniony na mocy orzeczenia lekarskiego z 5 sierpnia 1918 ze służby w armii austriackiej powrócił do Krakowa, gdzie dowodził kompanią Polskiej Organizacji Wojskowej. Wykładał jednocześnie na kursie podoficerskim i oficerskim organizacji (sierpień – październik 1918). Od 31 października 1918 współorganizował 4 pułk piechoty. 12 listopada 1918 został awansowany przez gen. Bolesława Roję na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1918, a później kapitana ze starszeństwem z 1 listopada 1918. Służył jako adiutant 4 pułku piechoty, po czym 7 maja 1919 został przydzielony do Sztabu Generalnego. Jako oficer Inspektoratu Piechoty uczestniczył w formowaniu 1 oraz 2 Dywizji Piechoty Legionów, a następnie został oficerem sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów. 1 grudnia 1919 przydzielony do Oddziału IV Naczelnego Dowództwa WP, objął stanowisko szefa sekcji. Awansowany do stopnia majora, w kryzysowym okresie wojny polsko-bolszewickiej był oficerem łącznikowym szefa Sztabu Generalnego (lipiec – sierpień 1920), po czym 18 sierpnia 1920 został przydzielony do sztabu Grupy „Dolna Wisła”. Po jej likwidacji od października 1920 był zastępcą szefa Oddziału IV Naczelnego Dowództwa WP. W kwietniu 1921 przydzielony do sztabu Grupy Operacyjnej „Bieniakonie” służył tam do momentu odejścia na kurs doszkalający do Wyższej Szkoły Wojennej w listopadzie tegoż roku. Podczas pobytu w szkole do września 1922 został zweryfikowany ostatecznie jako major Sztabu Generalnego ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W tym czasie uzyskał też absolutorium na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zakończeniu nauki pozostał w szkole jako asystent, a potem wykładowca, awansując na podpułkownika Sztabu Generalnego ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924. Odbywszy staż liniowy na stanowisku zastępcy dowódcy w 4 pułku piechoty Legionów (23 października 1925 – 30 listopada 1926) powrócił do służby w Wyższej Szkole Wojennej. 21 stycznia 1930 otrzymał nominację na dowódcę 1 pułku strzelców podhalańskich i na tym stanowisku został awansowany na pułkownika dyplomowanego ze starszeństwem z 1 stycznia 1932. Następnie był szefem Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych od 9 grudnia 1932 oraz dowódcą Obszaru Warownego Wilno od 20 października 1935. Na tym ostatnim stanowisku sprawował też obowiązki kierownika organizacyjnego Legii Akademickich dla wyższych uczelni w Wilnie. 24 października 1938 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty, którą to funkcję objął 17 grudnia 1938 i sprawował ją do 4 września 1939, czyli do czasu wzięcia do niewoli niemieckiej pod Janowem. Przetrzymywany był w oflagach VIIA Murnau, a ostatnio VIB Dössel do kwietnia 1945. Po wyzwoleniu obozu przez wojska alianckie powrócił do kraju. Zamieszkał w bloku przy ulicy Łukasińskiego 47 m. 5 niedaleko Huty Raków, gdzie pracował. Zmarł 13 maja 1966 w Częstochowie. Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyża Niepodległości, Orderu Odrodzenia Polski IV klasy, Krzyża Walecznych czterokrotnie, Złotego Krzyża Zasługi, Krzyża Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, Medalu Pamiątkowego za Wojnę 1918–1921 oraz Medalu Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. Zawarł 4 marca 1926 małżeństwo z Anną z Lubowskich Sulimierską.
Lech Mastalski
LECH MASTALSKI, FOT. Archiwa Autora