Urodził się 21 maja 1880 roku w Warszawie jako syn Adama i Izabelli z Sierzputowskich. Rodzice jego brali udział w powstaniu styczniowym 1863, a matka później należała do Polskiej Partii Socjalistycznej.
Ukończywszy Szkołę Techniczną Kolejową w 1900 w rodzinnym mieście wyjechał do Galicji w celu podjęcia pracy w Galicyjsko-Karpackim Towarzystwie Naftowym w Gliniku Mariampolskim pod Lwowem. Jednocześnie studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej w latach 1901-1904. Tamże wstąpił do organizacji młodzieżowej „Nieprzejednani”, a w 1903 do PPS. W połowie 1904 wyjechał do Paryża na kilkutygodniowy kurs dywersyjny prowadzony dla bojowców PPS przez oficerów japońskich. Powróciwszy do Warszawy włączył się w działalność Organizacji Bojowej PPS więc zorganizował z młodszym bratem Stefanem tajne laboratorium do produkcji ładunków wybuchowych używanych w czasie zamachów na urzędników rosyjskich.
Latem 1906 przybył do Częstochowy jako instruktor okręgu częstochowskiego Organizacji Bojowej PPS, lecz zagrożony aresztowaniem wyjechał do Galicji. Opowiadając się za uniezależnieniem Wydziału Bojowego PPS od Centralnego Komitetu Robotniczego po rozłamie listopadowym 1906 znalazł się w PPS Frakcji Robotniczej można powiedzieć niepodległościowej, polskiej części partii. W czerwcu 1908 był współzałożycielem Związku Walki Czynnej we Lwowie. Prowadził zajęcia ze strzelcami jako instruktor służby technicznej. Napisał szereg artykułów o służbie piechoty i saperów zamieszczonych w „Strzelcu” , a także był autorem pierwszej polskiej instrukcji minerskiej. Do wybuchu I wojny światowej był pracował w fabryce akumulatorów, a później jako konstruktor w Fabryce Maszyn „Metal” we Lwowie. Po zgłoszeniu się 10 sierpnia na Oleandry w Krakowie dowodził zorganizowaną przez siebie kompanią saperów I Brygady Legionów. Awansował na porucznika 9 października 1914, a następnie na kapitana 5 marca 1915. Po kryzysie przysięgowym był internowany w Benjaminowie 1 sierpnia 1915, po czym wywieziony do Niemiec i przetrzymywany w obozach w Rastatt i Werl (6 listopada 1917 – 4 października 1918). Powróciwszy po uwolnieniu do Warszawy wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej 25 października 1918. Został awansowany na majora przez Radę Regencyjną. 12 listopada 1918 został szefem Zarządu Fortyfikacyjnego Okręgu Generalnego Warszawa, zaś od marca 1919 był referentem fortyfikacyjnym w sztabie Grupy gen. Wacława Iwaszkiewicza. W kwietniu 1919 odwołany do stolicy i przydzielony jako referent w Sekcji Inżynierii Wojskowej Departamentu Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 15 maja 1919 został zastępcą Inspektora Inżynierii i Saperów MSWojsk. Zweryfikowany został w stopniu pułkownika saperów ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Po zakończeniu działań wojennych przeprowadził reorganizację wojsk saperskich i współuczestniczył w powołaniu Oficerskiej Szkoły Inżynierii i Saperów w stolicy w 1921 roku. Awansowany na generała brygady ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924. Nominację na dowódcę 7 Dywizji Piechoty otrzymał 5 czerwca 1926 i sprawował tę funkcję przez osiem lat. W Częstochowie utrzymywał serdeczne więzi ze społeczeństwem garnizonu częstochowskiego. 12 rudnia 1933 odszedł z Dowództwa częstochowskiej dywizji i w kilka miesięcy później przeszedł na emeryturę. W Warszawie został dyrektorem administracyjnym Polskiego Radia do 30 czerwca 1935. Ceniony przez gen. Edwarda Śmigłego-Rydza został powołany z 1 lutego 1936 do czynnej służby wojskowej na stanowisko inspektora saperów w Sztabie Głównym. Podczas kampanii wrześniowej był naczelnym dowódcą saperów i szefem fortyfikacji w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. 18 września 1939 przekroczył granicę rumuńską wraz z Naczelnym Dowództwem i został internowany. Stamtąd razem z innymi oficerami został wydany Niemcom 8 lutego 1941, którzy przetrzymywali go w Oflagu VIB Dössel do uwolnienia przez wojska amerykańskie 1 kwietnia 1945. Wysłany na kurację zdrowotną do Nicei zmarł 12 lutego 1946. Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyża Niepodległości z Mieczami, Orderu Odrodzenia Polski III i IV klasy, Krzyża Walecznych czterokrotnie, Złotego Krzyża Zasługi, Medalu Pamiątkowego za Wojnę 1918-1921 i Medalu Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. Za zdobycie stopnia oficerskiego w Związku Strzeleckim przed wybuchem I wojny światowej otrzymał rzadką Odznakę Oficerską Związku Walki Czynnej tzw. „Parasol”.
Z małżeństwa z Michaliną z Pietkiewiczów działaczką PPS o Organizacji Bojowej PPS, miał syna Stefana (20 lipca 1907 – 15 maja 1928) studenta chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Po śmierci pierwszej żony poślubił Zofię z Miniattów 13 sierpnia 1924 roku.
Lech Mastalski
Foto: Archiwum autora
Gen. dyw. Mieczysław Dąbkowski
Zdjęcie zbiorowe Kadry Dowódczej 7 DP
LECH MASTALSKI