Rozmowa z częstochowską: Czesławą Monczką
Czesława Monczka ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. W trakcie studiów grała w Teatrze “Stu” u Krzysztofa Jasińskiego. Po zakończeniu nauki podjęła pracę w teatrze w Bielsku-Białej, następnie przeniosła się do Sosnowca. Grała również w Zabrzu i w Jeleniej Górze. Na deskach Teatru im.Adama Mickiewicza w Częstochowie występuje od 1982 roku. Jest laureatką plebiscytu widzów o “Złotą Maskę”. Obecnie Czesławę Monczkę możemy oglądać w: “Wujaszku Wani”, “Ślubach panieńskich”, “Ani z Zielonego Wzgórza” oraz w komedii “Dwie morgi utrapienia”.Ceni sobie pracę z młodzieżą. Prowadzi w Regionalnym Ośrodku Kultury warsztaty recytatorskie.
Czesława Monczka ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. W trakcie studiów grała w Teatrze “Stu” u Krzysztofa Jasińskiego. Po zakończeniu nauki podjęła pracę w teatrze w Bielsku-Białej, następnie przeniosła się do Sosnowca. Grała również w Zabrzu i w Jeleniej Górze. Na deskach Teatru im.Adama Mickiewicza w Częstochowie występuje od 1982 roku. Jest laureatką plebiscytu widzów o “Złotą Maskę”. Obecnie Czesławę Monczkę możemy oglądać w: “Wujaszku Wani”, “Ślubach panieńskich”, “Ani z Zielonego Wzgórza” oraz w komedii “Dwie morgi utrapienia”.Ceni sobie pracę z młodzieżą. Prowadzi w Regionalnym Ośrodku Kultury warsztaty recytatorskie.
Teatr odgrywa w Pani życiu wyjątkową rolę. Proszę powiedzieć, kiedy postanowiła Pani związać swoje życie z teatrem?
O aktorstwie myślałam prawie od zawsze. Choć moje życie w pewnym momencie trochę inaczej potoczyło się. Podjęłam studia filologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Czas nauki na Uniwersytecie utwierdził i umocnił mnie w przekonaniu, że jednak powinnam zdawać do szkoły teatralnej. Dzisiaj, prawie po trzydziestu latach pracy, mogę powiedzieć, że był to właściwy wybór.
Praca w teatrze jest dla mnie bardzo ważna, mimo że w zawodzie tym różnie się układa. Kontakt z widzami sprawia mi ogromną radość. Pragnę nawiązywać dialog z ludźmi, z którymi mnie coś łączy.
Do wykonywania każdego zawodu niezbędne są jakieś określone predyspozycje. Jakie cechy charakteru lub osobowości powinien posiadać według Pani aktor?
Myślę, że aktor powinien być otwarty na ludzi. Bardzo istotna jest również wrażliwość i ogromny szacunek do teatru, zawodu i widza. Może zabrzmi to banalnie, ale ja kocham teatr. Traktuję siebie jako cząstkę teatru. W teatrze mam do wykonania określone zadanie. Staram się to zadanie wykonywać najuczciwiej i najlepiej, jak potrafię. Uważam, że ważne jest, aby aktor miał świadomość zawodowej uczciwości wobec widza.
Co wpływa na rozwój aktora?
Wszelkiego rodzaju doświadczenia, a więc nie tylko umiejętności warsztatowe, ale również wiedza o życiu, o człowieku. Na rozwój aktora ogromny wpływ mają także kontakty z reżyserem, kolegami aktorami, scenografem, suflerem, a więc z ludźmi, którzy współtworzą teatr.
W każdym sukcesie kryje się także odrobina goryczy. Jak reaguje Pani na niepowodzenia, na krytykę?
Dzisiaj, po wielu latach pracy, potrafię wyciągać wnioski. Nie czuję się skrzywdzona, ani rozżalona. Odrzucam uczucie krzywdy, żalu i staram się dociec przyczyn niepowodzenia. Bywa, iż porażka aktora jest wynikiem wielu niezawinionych przez niego okoliczności. Oczywiście nie oznacza to, że niepowodzenia przyjmuję ze spokojem. Jak każdy człowiek przeżywam to.
Jakimi kryteriami kieruje się Pani w życiu i w teatrze?
Zarówno w życiu jak i w teatrze cenię sobie szczerość i prawdę. Unikam ludzi, którzy udają, którzy są nieprawdziwi. Przebywając wśród ludzi uczciwych i szczerych, czuję się po prostu bezpiecznie.
Prowadzi Pani w Regionalnym Ośrodku Kultury zajęcia z młodzieżą. Co pragnie Pani przekazać swoim słuchaczom?
Oprócz podstawowych umiejętności warsztatowych, chciałabym upewnić ich w tym, że wrażliwość na sztukę jest czymś, co warto rozwijać, pielęgnować i czemu może warto poświęcić swoje życie. Chciałabym również, aby uwierzyli w swoje marzenia, i aby mieli odwagę podążać za nimi.
Dziękuję za rozmowę
Rozmawiała: Barbara Szymańska
Rozmawiała: Barbara Szymańska