Od parafii do parafii w byłym województwie (158)
Oprócz opisanych już tydzień temu dwóch kościołów parafialnych w Lublińcu, istnieje tutaj jeszcze trzeci. Znajduje się on w miejscu (przy ul. Piłsudskiego), które ma bardzo złożoną i szczególną historię w nowszych dziejach Lublińca. Otóż na początku XIX w. właścicielem posiadłości lublinieckiej był Franciszek Grotowski. W 1812 r., czyli na dwa lata przed swą śmiercią postanowił przeznaczyć swój majątek na wybudowanie w Lublińcu zakładu wychowawczego dla sierot bez różnicy na stan i wyznanie. Dopiero jednak w 1832 r., czyli w sześć lat po śmierci jego żony udało się sprzedać dobra lublinieckie, uzyskując fundusze pozwalające na spełnienie woli hrabiego Grotowskiego. W 1848 r. nastąpiło otwarcie dużego gmachu sierocińca, gdzie do dzisiaj nad głównym wejściem widnieje herb fundatora obiektu, o nazwie “Łodzia”.
Do wybuchu I wojny św. zakład ten opuściło ponad 900 wychowanków, z których większość zastała pedagogami. Tuż przed przejęciem Lublińca przez władze polskie – w marcu 1922 r. – cały teren sierocińca został zakupiony przez Zgromadzenie Oblatów, które umieściło na nim swoje seminarium. Zakon założył w 1816 r. francuski kapłan św. Eugeniusz de Mazenod (1782-1861). Zadaniem zgromadzenia było misyjne krzewienia Słowa Bożego – “tam gdzie jest słyszane po raz pierwszy”. Od 1946 r. przy głównej alejce parku, okalającego zwiedzany teren, stoi pomnik założyciela Zgromadzenia (na zdjęciu). Eugeniusz de Mazenod został w 1975 r. beatyfikowany przez papieża Pawła VI, a 20 lat później kanonizowany przez papieża Jana Pawła II. W latach 1925-30 Oblaci dobudowali do dawnego sierocińca dwa boczne skrzydła (przy wydatnej pomocy hrabiego Ludwika Ballestrema z Kochcic). W części centralnej obiektu powstała kaplica (obecnie dwupoziomowy kościół), który w 1941 r. stał się świątynią nowej parafii p. w. św. Stanisława Kostki.
Po II wojnie św. część zachodnią misyjnego kompleksu odebrano Zgromadzeniu, urządzając w nim Państwowy Zakład Wychowawczy dla Dzieci Głuchych. Część ta została odgrodzona od seminarium wysokim, obskurnym murem, który dopiero w 2000 r. usunięto. Rok wcześniej cały obiekt ponownie wrócił do Oblatów, którzy urządzili tutaj m. in. szkołę Katolickiego Stowarzyszenia Wychowawców im. Św. Edyty Stein. Na korytarzu tej szkoły umieszczona jest wyjątkowa tablica żelazna. Odnaleziona dopiero w 1984 r. ufundowana została przez żonę Franciszka Grotowskiego, która umieściła na niej spisane po niemiecku epitafium. Jego treść brzmi następująco: “Pamięci mnie niezapomnianego Małżonka królewskiego pruskiego radcy sprawiedliwości Pana dziedzicznego na Lublińcu i fundatora dobroczynnego zakładu wychowawczego Pana Franciszka Grotowskiego jego wierna małżonka Maria Anna Grotowska rodzona Blacha wdzięczna poświęcam. Urodził się dnia 10 października 1733, a zmarł 11 lipca 1814 w wieku 84 lat”.
W parku (naprzeciwko kościoła) widoczna jest imponująca replika skalnej groty M.B. z Lourdes. Wybudowano ją w 1937 r. z kamieni i głazów zwiezionych przez gospodarzy z okolicznych wiosek. W 2005 r. całe otoczenie tego sakralnego kompleksu zostało nowocześnie uporządkowane.
Tekst i zdjęcia –
Andrzej Siwiński