Wystawa „Piękna nasza Polska cała” ma na celu upowszechnienie wiedzy o pięknie i bogactwie haftów z różnych regionów Polski, poprzez pokaz dzieł wykonanych współcześnie przez artystki zrzeszone w Stowarzyszeniu Miłośników Tradycyjnego Rękodzieła Ludowego i Artystycznego Lud-Art przy Muzeum Etnograficznym im. S. Udzieli w Krakowie.
Na wystawie zaprezentujemy obrusy, serwety, obrazki, elementy strojów ludowych, które ukazują różnorodność polskich haftów, użytych motywów, kolorów i technik zdobniczych. Zdobienia prezentowane na wystawie pochodzą z wielu zakątków Polski. Znajdziemy tu m.in. hafty kaszubskie, poznańskie, wilanowskie czy łemkowskie.
Stowarzyszenie Miłośników Tradycyjnego Rękodzieła Ludowego i Artystycznego Lud-Art z siedzibą przy Muzeum Etnograficznym im. Seweryna Udzieli w Krakowie istnieje od 2005 roku. Jest kontynuacją Klubu Hafciarskiego, który powstał w maju 1993 roku przy Krakowskim Oddziale Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego(PTL).
Powstanie Klubu Hafciarskiego zapoczątkowały Warsztaty Haftu Ludowego zorganizowane przez wspomniany Oddział PTL i Muzeum w 1992r. Prowadziła je instruktor haftu, kustosz dyplomowany Muzeum i etnograf, dr Urszula Janicka- Krzywda. Po kilku latach Klub Hafciarski przekształcił się w Stowarzyszenie Miłośników Tradycyjnego Rękodzieła Ludowego i Artystycznego Lud-Art. Pierwszym prezesem Stowarzyszenia była U. Janicka-Krzywda. Obecnie tę funkcję piastuje Jadwiga Gruca.
Członkowie Stowarzyszenia to przedstawiciele różnych pokoleń, środowisk i zawodów, których łączy zamiłowanie do rękodzieła i szczególna wrażliwość, a także myśl przewodnia – “tradycja i współczesność”.
Stowarzyszenie, a wcześniej Klub, prowadzi też bogatą działalność wystawienniczą nie tylko na terenie Krakowa, ale także w wielu miastach Polski. Współpracuje z podobnymi kołami hafciarskimi z innych rejonów Polski, a także z zagranicy (Anglia, Słowacja).
Wielu członków prezentuje też swoje prace na wystawach indywidualnych i zbiorowych oraz bierze udział w licznych konkursach zdobywając nagrody. Stowarzyszenie uczestniczy również w pokazach haftu i koronki oraz w promowaniu rękodzieła ludowego przy okazji różnego rodzaju imprez kulturalnych i oświatowych.
Stowarzyszenie Miłośników Tradycyjnego Rękodzieła Ludowego i Artystycznego Lud-Art przy Muzeum Etnograficznym w Krakowie powstało17 marca 2005 roku, lecz jego korzenie sięgają Klubu Hafciarskiego założonego i działającego przy Krakowskim Oddziale
Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego z siedzibą w MEK od maja 1993 roku.
Pomysłodawczynią i założycielką Klubu Hafciarskiego była dr. Urszula Janicka – Krzywda kustosz Muzeum, etnograf, dziennikarka, badaczka kultury ludowej, instruktorka haftu, laureatka wielu prestiżowych nagród i wyróżnień w dziedzinie zachowania tożsamości kulturowej w Małopolsce.
Stowarzyszenie Lud-Art skupia przedstawicieli różnych pokoleń, środowisk i zawodów, których łączy zamiłowanie do rękodzieła i szczególna wrażliwość. Ich mottem jest: TRADYCJA I WSPÓŁCZESNOŚĆ
Stowarzyszenie prowadzi aktywną i bogatą działalność wystawienniczą oraz dydaktyczną: ponad sto wystaw o różnorodnej tematyce, prezentacje rękodzieła, pokazy i warsztaty wykonywania haftów i koronek w szkołach, domach kultury, na uroczystościach promujących rękodzieło ludowe i artystyczne, przybliżając jego znaczenie i miejsce w polskiej tradycji i kulturze w kraju i za granicą.
Lud-Art. przywiązuje szczególną wagę do tradycji naszych przodków oraz promowania tradycyjnej sztuki ludowej.
Członkinie Stowarzyszenia Lud-Art biorą udział w licznych konkursach regionalnych i ogólnopolskich zdobywając nagrody oraz wyróżnienia, promując tym samym rękodzieło ludowe i artystyczne.
Nawiązują również kontakty z podobnymi organizacjami w Polsce i za granicą.
W ciągu 25 lat działalności Stowarzyszenia Lud-Art Zarząd zorganizował 110 wystaw o różnorodnej tematyce, m.in.:
“Haft, rzemiosło czy sztuka?” MEK 1994, 1998 Myślenice Dom Grecki, 1999 Wieliczka, 2000 Mielec, 2001 Niepołomice Zamek Królewski, 2002 Sucha Beskidzka”
“Haftowane obrazy” 1994 MEK, 1996 Sucha Beskidzka 1999 Kraków
“Haftowane kwiaty i zioła” 1999 MEK
“Czarodziejska nitka” 2000 Zubrzyca Górna
“Zatrzymać czas” 2003 MEK
“Jak pajęczyna …uroda koronki” 2005 Zubrzyca Górna, Sidzina – Skansen, Sucha Beskidzka
“Parzenica jak malowana” 2005 Zubrzyca Górna
“Haftowany świat” 2005 Wieliczka
“Haftowane chaty i dwory”2006 Zubrzyca Górna
“W kręgu haftu krakowskiego” 2006 MEK
“Brzegiem Wisły nić się wije” 2008, 2017 Koszyce
“Piękna nasza Polska cała” 2010 Kraków – Dwór Czeczów, 2018 Skansen -Wygiełzów
“Szlakiem kolorowych krzyżyków” 2011 Kraków
“Sacrum w hafcie i koronce” 2012 Kościół Św. Katarzyny Kraków
“Kaszebszcze wesziwe -hafty kaszubskie” 2012 Kraków
“Monogramy w hafcie i koronce” 2013 Sucha Beskidzka, Kraków
“Kuchnia” 2014 Kraków
“Partnerstwo bez granic” – wystawa polskiej koronki klockowej Trencin/ Słowacja
“Ptaki i motyle” 2016 Kraków
“Tradycyjne ozdoby choinkowe” 2016 Muzeum Historyczne Kraków, 2017 Skansen – Wygiełzów
“Flora i fauna nićmi malowana” 2017 Kraków
Izabela Okręglicka
kustosz Muzeum-Nadwiślański Park Etnograficzny w Wygiełzowie:
Zdobienie tkaniny za pomocą igły i nici to jeden z najbardziej inspirujących elementów polskiej sztuki ludowej. Tradycja wyszywania nićmi określonymi technikami i wzorami wywodzi się z dziedzictwa kulturowego danego regionu: z formy, struktury i kolorystyki dostępnego materiału, z potrzeb estetycznych uzdolnionych manualnie uczestników kultury ludowej oraz miejscowych wierzeń i zwyczajów.
Rzemiosło hafciarskie było wyższym stopniem wtajemniczenia w techniki zdobień. Do podjęcia pracy hafciarki( bądź często hafciarza!) potrzebna była nauka zawodu. Większość skomplikowanych ściegów czy hafty na tiulu udoskonaliło właśnie hafciarstwo cechowe, które stało się inspiracją dla haftu ludowego.
Różnorodność zdobień na tkaninach objawia się przede wszystkim w bogactwie polskich strojów regionalnych, które przetrwały w naszym kraju na różnych etapach rozwoju. Najpopularniejszymi typami zdobień w strojach były hafty, koronki, aplikacje, naszycia i szamerunki.
O symbolice i zestawianiu motywów zdobniczych tak pisała prof. Barbara Bazielich:
„Wiadomo było, że pewne motywy, jak róże, czerwone i białe kwiaty, odpowiadały bardziej młodym kobietom i dziewczętom, białe , srebrzyste i złociste kolory-młodym, a drobniejsze i w niebieskich odcieniach-raczej starszym, różowe kwiaty druhnom, liliowe- kobietom w końcowej fazie żałoby. W tradycyjnym zdobnictwie powszechne były tez kompozycje z linia falistą wężykowatą zapewniającą pomyślność, siłę i zdrowie”.*
Ekspozycja wystawy : 31.08-14.09.2018 r.
Wstęp wolny
r