Przebywali w Częstochowie
Ur. 12. 02. 1854 w Barczkowicach nieopodal Kamieńska w Ziemi Piotrkowskiej, w rodzinie ziemiańskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Piotrkowie w 1872 wstąpił do Seminarium Metropolitarnego w Warszawie. Po otrzymaniu święceń kapłańskich, 23.08.1877, został kolejno wikariuszem w parafiach warszawskich: na Woli, Solcu i Lesznie. Jego talent i zdolności zostały zauważone, toteż po dwóch latach pracy parafialnej wyjechał do Rzymu, na studia prawa kanonicznego, na Uniwersytecie Gregoriańskim, na którym uzyskał w 1884 doktorat oraz zaliczył zajęcia praktyczne w Kurii Rzymskiej. Po powrocie do kraju w 1883 zatrzymał się w diecezji sandomierskiej. Pełnił funkcję kanclerza Kurii, profesora w Seminarium Duchownym, proboszcza, a po śmierci bpa Sotkiewicza został administratorem diecezji. 23. 11. 1902 został konsekrowany w Petersburgu przez bpa Szembeka. Decyzją papieża Leona XIII objął, 2. 12. 1902, stolicę diecezji kujawsko-kaliskiej. Swe obowiązki pasterskie zaczął od osobistych wizytacji parafii i kontaktów z wiernymi. Corocznie objeżdżał wsie i miasta wyjątkowo rozległej diecezji, bierzmował, konsekrował kościoły (90), egzaminował młodzież katolicką. Był inicjatorem wydawania prasy katolickiej (odnotowano 16 tytułów wznawiając czasopismo “Ateneum kapłańskie”). Pomagał przy organizowaniu wiejskich bibliotek i czytelni. Czynnie uczestniczył przy tworzeniu nowego podziału diecezjalnego w Polsce, w wyniku którego Częstochowa stała się samodzielną diecezją. Wynikami swej niespożytej działalności rozsławił Włocławek. Zmarł 11. 02. 1927 w wieku 73 lat w 50-lecie kapłaństwa i 25-lecie biskupstwa.
Związki biskupa Zdzitowieckiego z Częstochową. Pierwszy pobyt bpa Zdzitowieckiego na Jasnej Górze został odnotowany 27. 10. 1901, jako administratora diecezji sandomierskiej. Po ingresie na stolicę biskupią we Włocławku, 23. 11. 1902, biskup przybył do Częstochowy, która w tym czasie była podległa diecezji kujawsko-kaliskiej. Podczas bytności ogłosił się opiekunem i obrońcą Jasnej Góry, co potwierdziło się w przyszłości. Z ówczesnym przeorem E. Rejmanem łączyły biskupa przyjacielskie więzy. 15. 08. 1906 biskup uczestniczył w uroczystości poświęcenia nowo zbudowanej wieży klasztornej, która stanęła w miejscu swej poprzedniczki spalonej przed sześciu laty. 22. 05. 1910, w dzień Trójcy Przenajświętszej, odbyła się oczekiwana koronacja Matki Bożej złotymi koronami, które ofiarował papież Pius X po głośnej grabieży, 22. 10. 1909, z kaplicy głównej. Ogółem przybyło do Częstochowy tylko pięciu biskupów (na tyle bowiem wyraziły zgodę władze carskie), wśród których był obecny biskup Zdzitowiecki.
Przemówienie do obecnych wygłosił jako koronator, w imieniu Ojca Świętego, poczem dokonał obrzędu nałożenia sukienek i koron na obraz Królowej Polski. Tymczasem jeszcze nie ucichły echa zuchwałego przed rokiem rabunku biżuterii z obrazu NMP, a w murach klasztornych powiało grozą. 24. 06. 1910 o. Damazy Macoch zamordował na tle rabunkowym stryjecznego brata. Katolicka Polska doznała wstrząsu. Min. Spraw Wewn. Rosji proponował i nalegał, aby biskup Zdzitowiecki “z całą mocą swego autorytetu zajął się przywróceniem porządku w klasztorze”. Istniała groźba rozwiązania zakonu paulinów. Biskup wziął Jasną Górę pod osobisty zarząd wyznaczając do kontroli swych komisarzy. Z upływem lat sprawy potoczyły się z korzyścią dla jasnogórskiego zakonu.
2. 12. 1912 Komisja pod przewodnictwem bpa Zdzitowieckiego uchwaliła przeprowadzenie prac renowacyjnych fresków, kupno nowych organów, zainstalowanie w obiektach klasztornych elektrycznego oświetlenia. 31. 08. 1913 biskup wygłosił mowę do uczestników uroczystości na okoliczność poświęcenia stacji drogi krzyżowej, wspaniałego dzieła artysty Piusa Welońskiego. Staraniem bpa Zdzitowieckiego zostało ustanowione święto Matki Bożej Królowej Polski. Pierwszą Mszę świętą z oficjum z tej uroczystości odprawił biskup na Jasnej Górze 3 maja 1925 r.
ROMAN WINIAREK