Książę Władysław Opolczyk poza nieuściśloną datą urodzin nie ma ostatecznie ustalonego w biografistyce życia prywatnego. Dotychczas uważano, że pierwszą żoną księcia była Elżbieta, córka wojewody wołoskiego Mikołaja Aleksandra Besaraba. Z małżeństwa tego miał posiadać córki: Kingę (zakonnicę) i Elżbietę (żonę margrabiego morawskiego Jodoka).
W nowych ustaleniach węgierskich i polskich historyków postuluje się, że pierwszą żoną księcia palatyna Węgier nie była Elżbieta, ale prawdopodobnie córka Andrzeja Lackfiego, wojewody siemiogrodzkiego(1356 – 1359). Dociekania pozwoliły ustalić, że z tego związku pozostała tylko jedna córka, która została oddana do klasztoru klarysek w Starej Budzie. S.A. Sroka udowadnia, że imię jej jest nieznane, a tylko dawniejsza literatura przydała jej imię Kingi.
Władysław Opolczyk nie był też ojcem Elżbiety, ale rodzonym bratem o czym ostatecznie świadczy dokument cesarza Karola IV z 26 marca 1367 r., w którym cesarz dopuszczał do dziedziczenia po księciu jego córki – narodzone lub dopiero mogące przyjść na świat – gdyby książę nie pozostawił męskich potomków.
Pierwsza żona Władysława Opolczyka zmarła przypuszczalnie około 1365 r. Gdyby zatem Elżbieta była jego córką, to musiałaby być wymieniona w dokumencie cesarskim. Niekiedy przyjmowano także, że Katarzyna (wspomniana w tym dokumencie) pochodziła także z pierwszego małżeństwa. Tymczasem w 1366 r. książę Władysław ożenił się z Eufemią (Ofką), córką Siemowita III, księcia mazowieckiego. Z małżeństwa tego pochodziły trzy córki: Katarzyna, Jadwiga i Ofka (Eufemia). Katarzyna niewątpliwie była córką Władysława i Eufemii. Świadczy o tym odpowiedź wielkiego mistrza Zakonu NMP Konrada von Jungingena z 13 maja 1405 roku na skargę Ofki, księżnej opolskiej, że syn jej córki Jan, książę na Żaganiu, wbrew woli matki oddał listy dotyczące zastawu ziemi dobrzyńskiej królowi polskiemu Władysławowi Jagielle. Dokument ten wyraźnie mówi, że córka Ofki to Katarzyna, a syn jej, to Jan I, książę żagański.
To właśnie po przyjściu na świat Katarzyny cesarz Karol IV wystawił ów dokument Władysławowi, aby ta mogła zostać jego dziedzicem, w wypadku braku męskiego potomka. Z dokumentu króla czeskiego Wacława IV, z 25 czerwca 1388 r., dowiadujemy się, że mężem księżniczki był Henryk Wróbel, książę głogowski i żagański. Henryk zmarł 14 marca 1397 r. w Szprotawie, a Katarzyna rozstała się z życiem 6 czerwca 1420 roku, przeżywszy oboje rodziców.
Druga córka Władysława i Eufemii mazowieckiej, Jadwiga przyszła na świat około 1378 r., a w 1390 została żoną Wigunda Aleksandra, księcia kiernowskiego, brata Władysława Jagiełły. Księżniczka zmarła bezpotomnie, wkrótce po zamążpójściu, być może w czasie pierwszego połogu. Daty jej zgonu ani miejsca pochówku nie odnotowało żadne ówczesne źródło. Natomiast Wigund zmarł w Wilnie 28 czerwca 1392 r. i spoczął w tamtejszej katedrze.
O trzeciej córce Opolczyka z drugiego małżeństwa zachowała się zaledwie wzmianka w dokumencie jej matki z 30 marca 1408 r. Księżna wdowa poczyniła nadanie na konto zbawienia swego męża Władysława i swej córki Ofki (Eufemii). Zatem Ofka musiała zejść z tego świata przed wystawieniem tego dokumentu.
Potomstwo Katarzyny było wnukami fundatora Jasnej Góry. Należało do niego czterech synów: Jan I (książę żagański), Henryk IX (książę kożuchowski), Henryk X (książę kożuchowski i głogowski) i Wacław (książę krośnieński). Katarzyna z synami, bezskutecznie zabiegała o pozyskanie części dziedzictwa po fundatorze Jasnej Góry.
BOGDAN SNOCH