Podoficer Wojska Polskiego, komendant okręgu częstochowskiego Polskiego Związku Wolności, kawaler Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
Urodził się 29 VI 1894 w Starzenicach w powiecie wieluńskim, był synem Juliana, pracownika gorzelni w majątku Starzenice oraz Ludwiki z d. Jasińska. Boliński ukończył cztery klasy Gimnazjum Handlowego w Wieluniu, a później rozpoczął pracę zarobkową.
Od 2 października 1916 w składzie POW. W listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrajaniu Niemców, w tym samym roku wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w obronie Lwowa, a później w walkach z Czechami w okolicach Cieszyna. W 1920 uczestniczył w wojnie z Rosją bolszewicką, w bitwie pod Czartoryskiem w lipcu tego roku jako dowódca 27. pułku piechoty (pp) z własnej inicjatywy na czele 30 żołnierzy uderzył na tyły nacierającego batalionu nieprzyjacielskiego, doprowadzając do jego rozbicia. W 1921-39 w stopniu starszego sierżanta pełnił funkcję podoficera administracyjnego koszar 27 pp w Częstochowie. Wraz z pułkiem brał udział w kampanii 1939. Od listopada należał w Częstochowie do Polskiego Związku Wolności (PZW). Zwerbował do organizacji grupę byłych wojskowych pułku. Pełnił funkcję komendanta obwodu Śródmieście, a w latach 1942-44 zastępcy komendanta okręgu częstochowskiego (Feliksa Barteckiego) oraz szefa wywiadu. W ramach akcji „N” współorganizował przerzut bibuły do Rzeszy. Od marca do listopada 1944 w stopniu kapitana był komendantem okręgu częstochowskiego, a także okręgu śląskiego PZW. W listopadzie 1944 został aresztowany przez Gestapo. W początkach 1945 odzyskał wolność. Po wkroczeniu wojsk radzieckich w 1946 roku ponownie został zatrzymany, tym razem przez radzieckie NKWD. Do 1949 był na zesłaniu w Kazachstanie. Po powrocie do Polski od 1950 pracował w Częstochowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego.
Zmarł 4 IX 1976 w Częstochowie, pochowany na cmentarzu Kule w Częstochowie w kwaterze 3, rząd XII, grób 10. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari za udział w wojnie 1920 za: „samodzielne uderzenie z plutonem piechoty (30 żołnierzy) na bok i tyły nacierającego baonu bolszewickiego, wskutek czego zaatakowany oddział został zniszczony”.
Jego żoną była Janina Oziębło (1904–1968), córka właściciela zakładu tapicerskiego. We wrześniu 1939 ewakuowana na wschód, została aresztowana przez Rosjan i wywieziona do łagru. Od 1943 w stopniu porucznika służyła w Pomocniczej Służbie Kobiet w armii generała Andersa. W 1946 powróciła do Polski. Mieli dwoje dzieci: syna Ireneusza (1924-), prokuratora Wojska Polskiego, później adwokata oraz córkę Helenę Jadwigę (1926-), zamężną Kurowską, tancerkę.
Ordery i odznaczenia: Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1493, Krzyż Niepodległości 29 XII 1933, Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Pieczę nad grobem sprawuje doktor Janina Czerniakiewicz-Bolińska.
UG
Na podstawie: Juliusz Sętowski, Cmentarz Kule w Częstochowie. Przewodnik biograficzny, Częstochowa 2005, s. 38