Urodził się 28 grudnia 1905 roku w Dublanach. Zmarł 14 stycznia 1919 roku we Lwowie. Polski gimnazjalista, żołnierz 8 kompanii 1 pułku strzelców lwowskich, Orlę Lwowskie, uczestnik walk w obronie Lwowa w 1918 roku, najmłodszy w historii kawaler Orderu Virtuti Militari.
Antoni urodził się w rodzinie o wielkich tradycjach patriotycznych. Był najmłodszym dzieckiem. Wraz z rodziną mieszkał na lwowskim Zniesieniu. Jego rodzicami byli Kasper Petrykiewicz (właściciel niedużej posiadłości i wójt Zasania) i Rozalia z domu Gruszecka. Miał trzy siostry i czterech braci. Wszyscy bracia Petrykiewicz wraz ojcem, który dostarczał amunicję Polakom w oblężonej Rzeźni Miejskiej na północy miasta, i stryjem brali udział w obronie Lwowa. Czterech z nich spoczęło na Cmentarzu Orląt we Lwowie – oprócz Antoniego byli to jego ojciec Kasper, stryj Michał i brat Zygmunt.
W 1918 roku Antoni Petrykiewicz był uczniem drugiej klasy C. K. V Gimnazjum we Lwowie. Od początków listopada 1918 jako szeregowiec 8 kompanii 1 pułku strzelców lwowskich brał udział w obronie Lwowa w ramach wojny polsko-ukraińskiej. Podczas walk o fabrykę obuwia „Gafota” oraz w obronie rzeźni miejskiej wykazał się olbrzymią odwagą. Jako żołnierz oddziału „Straceńców” dowodzonego przez por. dr Romana Abrahama brał czynny udział w walkach o Górę Stracenia Swoją ostatnią bitwę Antoni stoczył na obrzeżach Lwowa w walkach o Persenkówkę, w czasie której został ciężko ranny 28 grudnia 1918. Zmarł w szpitalu na Politechnice Lwowskiej 14 stycznia 1919 r., dwa dni później został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim[13]. Od cmentarnej bramy aż do miejsca pochówku trumnę z jego ciałem nieśli czterej jego starsi bracia, a za nimi postępowała matka z ojcem.
Odznaczenia
Postanowieniem Naczelnika Józefa Piłsudskiego Antoni Petrykiewicz został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i przeszedł do historii jako najmłodszy kawaler tego orderu (wymieniony wśród odznaczonych żołnierzy późniejszego 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich). Dekoracja VM została dokonana 17 kwietnia 1921 roku we Lwowie przez gen. broni Tadeusza Rozwadowskiego). Otrzymał także Krzyż Walecznych.
Zarządzeniem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z 4 listopada 1933 roku został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości za pracę w dziele odzyskania niepodległości.
Pośmiertnie został uhonorowany także Krzyżem Obrony Lwowa i innymi odznaczeniami.
GAW
Fot. Wikipedia