Jako asystent II Kliniki Chirurgicznej w Wiedniu w 1881 r. pierwszy na świecie rozpoznał raka przełyku poprzez badanie endoskopowe. W latach 1882-1887 kierował katedrą chirurgii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W Krakowie skonstruował kilka nowych narzędzi chirurgicznych, a kierowana przez niego placówka była uznawana za najlepszą w ówczesnym cesarstwie austro-węgierskim. Od 1887 do 1890 r. kierował katedrą chirurgii uniwersytetu w Królewcu, gdzie ulepszył technikę resekcji żołądka i chirurgicznego leczenia choroby wrzodowej żołądka. W 1890 r. został dyrektorem Kliniki Chirurgicznej we Wrocławiu, a 9 lat później założył we Wrocławiu swoją prywatną, niezwykle nowoczesną, klinikę na 30 łóżek. Sam rozpoznał u siebie nowotwór żołądka i w 1905 r. w swojej klinice poddał się operacji, która jednak nie zatrzymała choroby. Jest uznawany za prekursora chirurgii przewodu pokarmowego, urazowej, plastycznej, endokrynologicznej, eksperymentalnej, szczękowej, dziecięcej, torakochirurgii, neurochirurgii, ortopedii, urolo- gii, ginekologii, otolaryngologii, anestezjologii i radiologii.
PAR