Obecnie stosuje się trzy podstawowe badania:
PPG – (ang. Postprandial Plasma Glucose) poposiłkowy pomiar stężenia glukozy we krwi, mierzony 2 godziny po posiłku,
FPG – (ang. Fasting Plasma Glucose) pomiar stężenia glukozy po 8 godzinach po posiłku,
HbA1c – pomiar poziomu hemoglobiny glikowanej wskazujący na średnią kontrolę glikemii w dłuższym okresie czasu (3-4 miesiące).
Ostatnie badania wskazują, jak bardzo istotny jest pomiar PPG, ponieważ istnieje powiązanie między poposiłkowym poziomem glukozy a zwiększonym ryzykiem wystąpienia miażdżycy i chorób układu krążenia (ryzyko to jest większe 2-4 razy dla chorych na cukrzycę). Pomiar PPG może być traktowany jako wskaźnik zagrożenia chorobami układu krążenia. Chorzy na cukrzycę z wysokim poziomem PPG są bardziej narażeni na zaburzenia ze strony układu krążenia od tych pacjentów, u których stwierdzono podwyższony poziom glukozy we krwi przed posiłkiem lub na czczo. Wyniki te sugerują, że poziom PPG jest lepszym wskaźnikiem zagrożenia komplikacjami sercowo-naczyniowymi niż wysoki poziom glukozy na czczo.
Posiłkowa regulacja glikemii, dotychczas niedoceniana, okazała się bardzo skuteczna w prawidłowym prowadzeniu chorych na cukrzycę, zmniejszając częstość występowania chorób powiązanych z cukrzycą, będących jej powikłaniem. Posiłkowa regulacja poziomu glukozy opiera się na aktywnej kontroli i utrzymaniu właściwego poziomu glukozy we krwi przy pomocy starannie dobranego leczenia. Aby zapewnić właściwe PGR, należy prowadzić pomiary stężenia glukozy poposiłkowe (PPG) 1,5 do 2 h po posiłku.
Diabetolodzy sądzą, że profesjonalna opieka zdrowotna powinna przykładać równą wagę do posiłkowej regulacji poziomu glukozy nie mniejszą niż do wyrównania glikemii na czczo i HbA1c, jeśli ma być zrobiony krok do przodu w kontroli przebiegu cukrzycy. Obecnie choroba ta zaczyna urastać do problemu epidemii, a WHO szacuje, że w roku 2025 liczba chorych na cukrzycę wzrośnie do 300 milionów. Wiele osób z
cukrzycą umiera z powodu chorób układu krążenia (najczęściej zawał serca), a można to ryzyko zmniejszyć aktywną kontrolą PPG. Bardzo ważna jest zmiana tradycyjnego podejścia do leczenia cukrzycy, dostosowanie jej do najnowszych osiągnięć, w tym także wprowadzenie PGR, czyli posiłkowej regulacji poziomu glukozy.
NOWOCZESNE DOZOWNIKI INSULINY
Wprowadzenie dozowników insuliny, tzw. wstrzykiwaczy (penów) przyczyniło się do postępu w intensywnej insulinoterapii. Wstrzykiwacz jest zmodyfikowaną strzykawką. Pokrętłem ustawia się dawkę insuliny. Wciśnięcie przycisku powoduje wprowadzenie leku przez igłę do tkanki podskórnej. Wstrzykiwacze precyzyjnie i bezbłędnie odmierzają lek. Ponadto są wygodne w użyciu i bardzo proste w obsłudze – umożliwiają podanie insuliny w ciągu kilku sekund, w każdych warunkach. Pozwalają prowadzić aktywny tryb życia. Zmiana wkładu z insuliną odbywa się w zależności od ilości przyjmowanego leku raz na kilka, kilkanaście, a czasem i kilkadziesiąt dni. Producenci starają się, by ze wstrzykiwaczy mogły samodzielnie korzystać nawet osoby niewidome – odmierzaniu każdej jednostki insuliny towarzyszy wyraźne kliknięcie. Osoby słabo widzące mają również do dyspozycji wstrzykiwacze z nakładką powiększającą cyfry czytnika dawki.
Dostępne są wstrzykiwacze jednorazowe z dużym, tarczowym pokrętłem ułatwiającym ustawianie dawki leku osobom, którym wykonanie precyzyjnych, manualnych czynności sprawia trudność. Dzieci korzystają z kolorowych penów. Wstrzykiwacze zawierają jednorazowe cieniutkie, bardzo krótkie igły (od 6 do 8 mm), dzięki którym wkłucie staje się bezbolesne. Peny wielokrotnego użytku pacjent otrzymuje bezpłatnie. Obecnie wstrzykiwacze stosowane są powszechnie.
R