Urodzony 6 marca 1895 roku w Stawropolu na Kaukazie, gdzie dorastał razem z siedmiorgiem rodzeństwa. Wychowywany przez ojca Józefa i matkę Rozalie z domu Kwiatkowskich. Od 1907 roku uczęszczał do 5-klasowej Szkoły Realnej, a następnie przez rok uczył się w Szkole Marynarki Wojennej w Kronsztadzie oddalonym o blisko 30 kilometrów na zachód od Petersburga.
W 1915 roku, ochotniczo wstąpił do armii rosyjskiej, w której ukończył II Szkołę Chorążych w Tyflisie, awansując w 1916 roku na podporucznika, a już rok później na porucznika. Chcąc walczyć o niepodległą Polskę – 2 listopada 1917 roku zgłosił się do I Korpusu Wschodniego gen. J. Dowbora-Muśnickiego, a gdy ten przestał istnieć – 27 października 1918 roku, Wrzosek wstąpił do 4 dywizji Strzelców gen. L. Żeligowskiego, z którą wrócił do kraju aby wkrótce zostać oficerem służby stałej Wojska Polskiego.
Jan Wrzosek, w swojej niewątpliwie błyskotliwej, wojskowej karierze ukończył kurs oficerski w Stanisławowie – w 1919 roku, oraz Warszawską szkołę podchorążych w 1923 roku, którą opuścił jako kapitan. Już cztery lata później – w 1927 roku mógł poszczycić się stopniem majora. W roku 1920, Jan Wrzosek walczył w obronie niepodległości Polski przed bolszewikami i został ranny 3 sierpnia pod Jabłonką koło Zambrowa.
Major Jan Wrzosek był również sportowcem. W 1927 roku, podczas mistrzostw strzeleckich Wojska Polskiego odniósł swój pierwszy sukces zdobywając I miejsce w strzelaniu z pistoletu. Już w roku następnym, został mistrzem Polski w kategorii pistolet dowolny (w tej kategorii najlepszy wynik Wrzoska – 537 pkt. Został poprawiony dopiero w latach 50) i wicemistrzem kategorii pistolet wojskowy, dołączając tym samym do krajowej czołówki strzeleckiej, obok takich olimpijczyków jak Bolesław Gościewicz oraz Marian Borzemski. Międzynarodowy debiut majora Jana Wrzoska to mistrzostwa świata w Sztokholmie w 1929 roku, a jego najważniejsze osiągnięcie sportowe, to zdobycie srebrnego medalu mistrzostw świata we Lwowie w 1931 roku. W 1936 roku brał udział w olimpiadzie w Berlinie, na której był także trenerem polskiej ekipy. Wrzoska uważano za najlepszego strzelca międzywojennej Polski, a także ceniono jego zaangażowanie jako instruktora i propagadora strzelectwa, dającego przykład nie tylko swoimi wybitnymi umiejętnościami ale także „wysoko pojętym koleżeństwem sportowym”.
Od 1936 roku major objął stanowisko dowódcy III batalionu 74 Górnośląskiego pułku piechoty stacjonującego w Lublińcu, a wchodzącego w skład 7 Dywizji Piechoty mającej swoją dyslokację w Częstochowie. W czasie wrześniowej obrony przed Niemieckim najeźdźcą, major Wrzosek brał udział w obronie linii rzeki Liswarty pod Lisowem, a także w bitwie pod Janowem, gdzie popołudniu 3 września, podczas Polskiego natarcia mającego przerwać niemieckie okrążenie, poległ w nierównej, lecz heroicznej walce prowadząc ogień z karabinu przeciwpancernego wz. 35 do nacierających drogą od strony Żarek – niemieckich czołgów 10 armii niemieckiej.
Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy, aż Czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych za czyny bojowe. Major Jan Wrzosek spoczywa obecnie w zbiorowej mogile bohaterów Kampanii Wrześniowej – żołnierzy 7 Dywizji Piechoty, na cmentarzu w Złotym Potoku. Natomiast w pobliżu miejsca jego ostatniej walki – na terenie rezerwatu przyrody Parkowe, na szczycie skały nad Stawem Zielonym i doliną Wiercicy, został wzniesiony obelisk upamiętniający bohaterską śmierć pierwszego strzelca II RP.
Filip Nowakowski