Józek Piłsudski zmarł w maju 1935 roku. Wychowywał się w cieniu wspomnień o dramacie, jakim na Litwie była przegrana powstania styczniowego. Na kresach, pod Wilnem i nad Niemnem, patriotyzm wykazany przez powstańców był najsilniejszym dowodem przywiązania tych ziem do Polski. Pierwszych represji doświadczył już jako kilkunastoletni chłopak, zesłany na Syberię. Był i pozostał „chory na Polskę”. Jego inicjatywy kilka osób zawiązywało PPS, by rzucić wyzwanie tysiącom funkcjonariuszy ochrony i żandarmerii carskiej. Z garstką źle uzbrojonych bojowców wzniecał w 1905 roku powstanie. 150 strzelców miało w sierpniu 1914 roku symbolizować narodową armię, walczącą o swoją Ojczyznę. 1920 roku przyszło mu w osamotnieniu bronić Europy przed najazdem bolszewickim. Nikt też go nie rozumiał, gdy w 1934 roku proponował wojnę prewencyjną, by powstrzymać Hitlera.
Trudno więc było mu pogodzić się ze słabościami normalnego państwa. Z odrazą mówił o korupcji, nepotyzmie, partyjniactwie. Dla niego pasożytowanie na państwie było świętokradztwem.
r