Awansował od stopnia kadeta do pułkownika pod koniec I wojny światowej, w której brał czynny udział na froncie rosyjskim oraz włoskim dowodząc 32 pułkiem piechoty do kwietnia 1918. Można zatem powiedzieć, że większość aktywnego życia spędził w służbie cesarskiej. Ostatnim sprawowanym przez niego stanowiskiem była szefostwo I Oddziału (Personalnego) Ministerstwa Obrony Krajowej do sierpnia 1919 czyli już po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej.
Złożywszy w maju 1919 podanie o przyjęcie do Wojska Polskiego otrzymał zgodę więc jesienią tegoż roku przyjechał do kraju. Los skierował go na dowódcę XIII Brygady Piechoty w składzie 25 pp i 26 pp podległej Dowództwu częstochowskiej 7 Dywizji. Tak więc od 12 grudnia 1919 dowodził jej oddziałami na froncie najpierw śląskim, a później bolszewickim do końca walk o Niepodległość. Mianowany 24 marca 1920 dowódcą 7 Dywizji Piechoty objął funkcję 1 kwietnia tegoż roku. Wkrótce poprowadził naszą dywizję w ofensywie kijowskiej, aby później bronić odcinka Biała Cerkiew-Skwira. Podczas odwrotu osłaniał ewakuację 3 Armii gen. Rydza-Śmigłego od południa przed atakami jazdy bolszewickiej. Otwarł drogę dla 7 Dywizji Piechoty pod Torczynem oraz Horbylewem przebijając się przez zaporę 4 Dywizji Konnej Armii S. Budionnego. W czasie walk uczynił z 7 Dywizji Piechoty jedną z najlepszych dywizji armii. Według opinii Marszałka Józefa Piłsudskiego podczas walk na czele 7 Dywizji „dał dowody spokojnego, zrównoważonego charakteru”. Ta ocena spowodowała, że 1 listopada 1922 otrzymał nominację na dowódcę Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu nad Bugiem (gdzie zdaniem Marszałka, „taki charakter jest bardzo potrzebny”). Zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Ostatnią funkcją w naszym wojsku było przewodniczenie Oficerskiego Trybunału Orzekającego, skąd został przeniesiony w stan spoczynku 31 maja 1925 roku. Jesienią tegoż roku nabył czterohektarowe gospodarstwo w Prądach koło Bydgoszczy i gospodarował tam do 3 września 1939 r. Zdecydował się wówczas wraz z żoną na wyjazd do Warszawy, skąd po powrocie zastał gospodarstwo całkowicie zrujnowane. Pozbawiony środków do życia, w 1941 roku podpisał volkslistę. W styczniu 1945 roku odmówił wyjazdu wraz z wycofującymi się wojskami niemieckimi. Aresztowany 20 marca 1945 roku wraz z żoną został osadzony przez „władzę ludową” w obozie pracy w Potulicach. Natomiast jesienią 1945 roku skazany na utratę praw obywatelskich i majątku. Po zwolnieniu z obozu mieszkał u zięcia w Bydgoszczy, gdzie zmarł 23 lutego 1954 roku. Pochowany został na cmentarzu w Dąbrówce Nowej pod Bydgoszczą. Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyża Walecznych, Złotego Krzyża Zasługi, Medalu Pamiątkowego za Wojnę 1918-1921 i Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. W zawartym małżeństwie z Heleną Hubrych (zmarłą w obozie w Potulicach) miał córkę Irenę (1 stycznia 1899 r.) oraz syna Eryka (3 listopada 1903 r.), zawodowego oficera Wojska Polskiego.
Lech Mastalski